معاشرت صفحه 103

گرفتم آن گِل و کردم خمیری خمیری نرم و تازه چون حریری

معطر بود و خوب و دلپذیری به او گفتم که مُشکی یا عبیری

که از بوی دلاویز تو مستم همه گِل های عالم آزمودم

ندیدم چون تو و عبرت نمودم چو گِل بشنفت این گفت و شنودم

بگفتا من گِلی ناچیز بودم و لیکن مدتی با گُل نشستم

گُل اندر زیر خود گسترده پر کرد مرا با همنشینی مفتخر کرد

چو عمرم مدتی با گُل گذر کرد کمال همنشین در من اثر کرد

وگر نه من همان خاکم که هستم (1)

خیر دنیا و آخرت با دوست سالم

رفیق مثبت و دوست سالم سبب خیر دنیا و آخرت است ، در این باب روایت مهمی از حضرت مولی الموحدین امیر المؤمنین علی علیه السلام نقل شده است که :

« جُمِعَ خَیْرُ الدُّنیَا وَ الآخِرَهِ فِی کِتْمَانِ السِّرِّ وَ مُصَادَقَهِ الأخیَارِ وَ جُمِعَ الشَّرُّ فِی الإذَاعَهِ وَ مُواخَاهِ الأَشْرَارِ » (2) .

خیر دنیا و آخرت در پوشانیدن و حفظ اسرار و رفاقت و همنشینی با نیکان گرد آمده و همۀ شرّ در پخش اسرار و دوستی با اشرار جمع شده است.