ملکوت اخلاق: گلگشتی در جلوه‌های رفتاری و گفتاری پیامبر اعظم صلی‌الله علیه و آله صفحه 30

«مَنِ اتَّخَذَ ثَوْباً فَلْیُنَظِّفْهُ.» (1) 75 رسول خدا صلی الله علیه و آله هر گاه لباس تازه می‌پوشید، خدا را شکر و سپاس می‌گفت: «کانَ مِنْ فِعْلِهِ اذَا لَبِسَ الثَّوْبَ الْجَدِیدَ حَمِدَ اللَّهُ.» (2) 76 در روایت دیگری آمده است ایشان وقتی جامه نو بر تن می‌کرد، چنین دعا می‌فرمود:

خدایی را سپاس که بر تن من چیز پوشاند تا پوشش من باشد و میان مردم آراسته باشم. (3) 77

از نشانه‌های وارستگی آن حضرت در پوشیدن جامه آن بود که ایشان فخر خویش را به جامه و نوع آن نمی‌دانست. این است که نقل شده هر نوع لباسی که فراهم می‌شد، می‌پوشید؛ از لنگ و پیراهن یا جُبّه یا هر چیز دیگر. (4) 78 ایشان هر چه که فراهم بود، می‌پوشید؛ چه قطیفه‌ای باشد که به بر کند یا برد عالی که بپوشد، چه جبه پشمین: «ما وَجَدَ مِنَ الْمُباحِ لَبِسَ؛ هر چه از حلال می‌یافت، می‌پوشید». (5) 79 پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به ابوذر غفاری فرمود:

ای ابوذر! من لباس خشن و سخت می‌پوشم، روی زمین می‌نشینم؛ انگشتانم را پس از غذا می‌لیسم؛ بر چهار پای بی‌زین سوار می‌شوم و کسی را همراه خود سوار می‌کنم. اینها از سنت‌های من است. هر کس از سنت‌های من روی گردان شود، از من نیست. (6) 80

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در بیشتر موارد، عمامه بر سر می‌نهاد. هنگام نماز و خطبه و جهاد به تناسب شرایط، سر را با چیزی می‌پوشاند و گاهی هم سر برهنه بود.

به روایت امام صادق علیه السلام، پیامبر اسلام عرقچین و کلاه سفید و راه راه می‌پوشید و هنگام جنگ، عرقچین بر سر می‌گذاشت. (7) 81 در روایت دیگری است که آن حضرت دستمال و حوله‌ای داشت که پس از وضو، چهره خود را با آن خشک می‌کرد و اگر حوله و دستمالی همراه نداشت، با گوشه لباس خود، صورت را خشک می‌کرد. (8) 82

1- مکارم الاخلاق، ص 103.
2- بحارالانوار، ج 16، ص 251.
3- محجة البیضاء، ج 4، ص 145.
4- سنن النبی، ص 125.
5- محجة البیضاء، ج 4، ص 125.
6- سنن النبی، ص 131.
7- مکارم الاخلاق، ص 120.
8- مکارم الاخلاق، ص 36.