ملکوت اخلاق: گلگشتی در جلوه‌های رفتاری و گفتاری پیامبر اعظم صلی‌الله علیه و آله صفحه 309

واپسین کلام

رفتار رسول اعظم صلی الله علیه و آله به توصیف امام حسن و امام حسین علیه السلام

شیخ صدوق رحمه الله در معانی الاخبار از امام حسن و امام حسین علیهم السلام نقل می‌کند که رفتار و اخلاق رسول خدا صلی الله علیه و آله چنین بود:

با غصه‌ها، قرین بود و هماره متفکر به نظر می‌رسید.

بیشتر اوقات ساکت بود و جز به هنگام ضرورت سخن نمی‌گفت.

هنگام سخن گفتن در آغاز و پایان، به آرامی، لب به سخن می‌گشود.

کلامش، کوتاه و جامع و خالی از تفصیل بی‌جا و رساننده مقصود بود.

در راه رفتن، قدم‌هایش را از زمین بلند می‌کرد و به آرامی و باوقار راه می‌رفت.

تند می‌رفت مانند کسی که بر زمین سراشیب راه می‌رود.

چون به جانبی نگاه می‌کرد، با تمام بدن متوجه می‌شد.

چشم‌ها افتاده بود و به سوی زمین بیشتر نگاه می‌کرد تا به آسمان.

به کسی خیره نمی‌شد، بلکه نگاه کردنش، لحظه‌ای بیش نبود.

هر که را می‌دید، ابتدا سلام می‌کرد.

نعمت در نظرش بزرگ می‌نمود، اگر چه ناچیز باشد.

هیچ نعمتی را نکوهش نمی‌کرد.

دنیا و ناملایمات آن هرگز او را به خشم نمی‌آورد.

اگر حقی پای‌مال می‌شد، از شدت خشم، کسی را نمی‌شناخت و از هیچ چیز پروا نداشت تا آنکه حق را یاری کند.