صدف کوثر صفحه 28

سال غم و اندوه

آنچه مسلّم است این است که ارتحال حضرت خدیجه با فاصله اندکی از رحلت جانگداز بزرگ حامیِ پیامبر ، حضرت ابوطالب علیه السلام اتّفاق افتاد ؛ از اینرو ، پیامبر اکرم به شدّت اندوهگین شد و آن سال را « عام الحزن » ، یعنی سال غم و اندوه نام نهاد و همواره می فرمود : « تا ابوطالب و خدیجه زنده بودند ، غم و اندوه بر من مستولی نشد » .(120)

امیر بیان در سوگ حضرت خدیجه ، چکامه ای سرود و از او به عنوان « بانوی بانوان » یاد کرد .(121)

در بسیاری از کتب سیره و تراجم وفات ایشان سه روز پس از وفات حضرت ابوطالب ثبت شده است .(122)

طبق این بیان باید وفات حضرت ابوطالب در هفتم رمضان باشد ، در حالی که شیخ طوسی آن را در 26 رجب ثبت کرده است .(123)

حق شناسی پیامبر صلی الله علیه وآله

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله ، کانون عواطف بود . آن جناب ، لحظه ای خدمات ، ایثارها ، فداکاریها ، شایستگیها ، محبّتها و دیگر فضایل خدیجه را فراموش نکرد .

هنگامی که پیامبر با 000/10 سرباز جنگی وارد مکّه معظمه شد و کعبه را از لوث بتها پاک کرد ، اشراف مکّه با اصرار و الحاح از او خواستند که به خانه آنها قدم بگذارد ؛ ولی او به رسم وفا به کنار قبر خدیجه آمد ، آنجا خیمه زد و ایّام اقامتش در مکّه را در کنار قبر همسرش سپری کرد .(124)

این عمل پیامبر ، گذشته از درس حق شناسی به امّت ، پیام دلنشین و دلنوازی به حضرت خدیجه داشت

: