صدف کوثر صفحه 9

2 . خداوند به پیامبر امر فرموده بود که خدیجه را بشارت دهد به خانه ای در بهشت از « قَصَب » ، یعنی مروارید ، که در آن « صَخَب » و « نَصَب » ، یعنی سر و صدا و رنج و درد ، وجود ندارد .(42)

ابن حجر در شرح این حدیث از « سهیلی » نقل می کند که تعبیر « قَصَب » از این جهت است که آن بانوی بزرگوار ، گوی سبقت را از همه بانوان جهان ربوده است و تعبیر « صَخَب » از این جهت است که حضرت خدیجه ، هرگز با پیامبر درگیر نشد ، صدایش را بلند نکرد ، سر و صدا ایجاد نکرد و خانه را محیط امن و آرام قرار داد . تعبیر « نَصَب » هم از این جهت است که وی برخلاف

برخی همسران پیامبر هرگز آن حضرت را نیازرد .

از این رهگذر ، خداوند قصری در بهشت به آن حضرت عطا فرمود که محیط آرام ، بی سر و صدا و بدون اذیّت و آزار باشد .(43)

ثروتمندترین بانوی دوران

ذهبی از واقدی نقل کرده است که خویلد پدر خدیجه ، پیش از جنگ فجار درگذشته بود ... و این موضوع در میان اصحاب ما مورد اتّفاق است .(44)

حضرت خدیجه با عقل و درایت خود آنچه از پدر به ارث برده بود را در راه ایجاد اشتغال برای جوانان حجاز به کار گرفت و تجارت گسترده ای به راه انداخت . وی همه جوانان را تشویق می کرد که با ثروتش تجارت کنند ؛ هم سود ببرند و هم به او سود رسانند .

شیوه تجارت آن بانوی بادرایت ، مضاربه بود . ابن هشام در این باره می نویسد :

« خدیجه دخت خویلد بانویی تاجرپیشه بود و ثروت و شرافت داشت . او مردان را استخدام می کرد و با آنها قرارداد می بست و از طریق مضاربه با آنها رفتار می کرد » .(45)

آن بانو ، با پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله نیز همین گونه رفتار می کرد ؛ جز اینکه برای آن حضرت ، حق مضاربه بیش تری تعیین می کرد و غلام خود « میسره » را نیز در محضر آن حضرت می فرستاد وگرنه حضرت مصطفی صلی الله علیه وآله هرگز برای کسی اجیر نشده است .(46)