آفاق محبت: به اهل بیت عصمت و طهارت صفحه 6

ثمربخشی محبّت الاهی

محبّت به خدای جلّ و علا، وقتی برای انسان ثمربخش است که به دوستی از دو طرف منجر گردد. دوستی طرفینی هم صورت نمی گیرد مگر بعد از آنکه خداوند، در نزد عبدش انگیزه دوستی را سراغ داشته باشد. آیه شریفه زیر به همین معنا اشاره دارد :

«بگو اگر خدا را دوست دارید، مرا پیروی کنید تا خدا هم شما را دوست بدارد.» (1)

دوستی اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله ، شاخه ای از محبّت خدا

از بهترین افراد صالح و بندگان مخلص که توانست محبّت خود را به خداوند به این طریق نتیجه بخش کند، مولا امیرالمؤمنین علیه السلام است. رسول خدا صلی الله علیه و آله در حدیث رایت(2)  علی علیه السلام را به داشتن چنین محبّتی

معرّفی نموده و فرموده است: «فردا پرچم را به مردی خواهم داد که خدا و رسول را دوست دارد، و خدا و رسول هم او را دوست دارند.»(3)

وقتی دوستی طرفینی، بین خدا و بنده اش به کمال رسید، بنده برای هر عنایت و کرامتی از طرف خدا شایستگی پیدا می کند و شرف تقرّب و نزدیکی به خدا برایش حاصل می شود و مشمول حدیث

1- «قل ان کنتم تحبون اللّه فاتبعونی یحببکم اللّه.» سوره آل عمران آیه 31.
2- این حدیث که حدیثی صحیح و برخوردار از تواتر و کثرت نقل و معتبر میانشیعه و سنّی است، با اسناد و الفاظ مختلفش، به ضمیمه شرح حال آن، در کتاب جامع«الغدیر» _ آنجا که مسند جابر بن عبداللّه را آورده ایم _ مذکور است.
3- «لاعطینّ الرایه غداً رجلاً یحبّ اللّه و رسولَه و یحبّه اللّه و رسولُه.»