ملکوت اخلاق: گلگشتی در جلوه های رفتاری و گفتاری پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله صفحه 233

نگفت و می فرمود: ما پیامبران مأموریم که با مردم به اندازه عقل آنان حرف بزنیم، نه به قدر فهم خودمان.

جابر بن عبدالله انصاری می گوید:

وَ کَانَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله فِی اُخْرَیاتِ النّاسِ یُزْجِی الضَّعِیفَ وَ یُرْدِفُهُ وَ یَدُلُّهُم.(1)

پیامبر خدا آخر مردم راه می رفت. به ناتوانان یاری می رساند و بر مرکب خویش سوار می کرد و آنان را راهنمایی می کرد.

(87) خطاپوشی

با مهربانی و حوصله بسیار، اشتباه دیگران را اصلاح می کرد. معاویه پسر حَکَم سُلَمی می گوید: «هنگامی که رسول خدا صلی الله علیه و آلهدر نماز بود، مردی عطسه کرد. گفتم: خدایت بیامرزد! دیگر نمازگزاران با نگاهشان برایم خط و نشان کشیدند. گفتم: [گویا ]مادرم مرده است! چرا مرا این گونه نگاه می کنید؟ مأمومان، دستانشان را بر ران هایشان زدند. چون دیدم [با این کارشان] مرا به سکوت دعوت می کنند، ساکت شدم. هنگامی که نماز به پایان رسید، پیامبر مرا خواست. پدر و مادرم فدایش باد! چنین آموزگاری که به خوبی آموزش دهد، نه پیش از آن دیدم و نه پس از آن. سوگند به خداوند، نه بر سرم فریاد کشید و نه کتکم زد و نه دشنامم داد و فرمود: در نماز نباید حرف زد. نماز نیایش کردن، تکبیر گفتن و قرآن خواندن است».(2)

مردم را از کارهای ناپسند برحذر می داشت و خود نیز از اخلاق ناپسندشان دوری