فرهنگ اخلاقی معصومین- حرف ث _ ج صفحه 119

هرگز یهود و نصارا از تو راضی نخواهند شد تا [تسلیم کامل خواسته های آنان شوی و] از آیین [تحریف یافته] آنان پیروی کنی. بگو هدایت تنها هدایت الهی است و اگر از هوا و هوس های آنها پیروی کنی، بعد از آنکه آگاه شده ای، هیچ سرپرست و یاوری از جانب خدا برای تو نخواهد بود.

مؤمنان نسبت به مخالفان و دشمنان اسلام باید دافعه داشته باشند و نباید با مهربانی با آنها برخورد کنند. «با منافقان و مشرکان و کافران نباید روی ترحم نشان داد؛ چرا که آنان با سوءاختیار خود، زمینه فیض پذیری و زمینه هدایت را از دست داده اند و ازاین رو، تمام نیروهای ادراکی و تحریکی خود را تباه کرده اند و دیگر قدرت ادراکی و کار درست را نخواهند داشت». (1)

الف) کفار

«کفار، کسانی هستند که منکر مبادی عالیه دین و ضروریات آیین الهی می باشند که طبعاً چهره و جبهه گیری و کارشکنی آنها علیه آیین الهی و نظام حاکم، شناخته شده و محرز است که اسلام برای جلوگیری از این کارشکنی ها مبارزه علیه آنها را جزو تکلیف بیان کرده است». (2) (آیه 73 سوره توبه به این مطالب اشاره دارد)

ب) مشرکان

«و اما مشرکان؛ فطرت توحیدی خود را دفن کرده اند و بر بالای گور فطرت، قصر شهوت و غضب بنا نهاده و در آن قصر، خود را فریب داده اند. (وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا) (شمس: 10)

کسی که اصل فطرت توحیدی را دفن نکرد، گرچه گناه کرده باشد، می تواند به وسیله باران رحمت و شفاعت و استغفار شکوفا شود. (قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا) (شمس: 9)

بنابراین، مشرکان چون فطرت خویش را از بین بردند، دیگر قابل ترحم نیستند. (ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ). (توبه: 80) آنان چون به توحید و وحی و رسالت کفر