فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام حرف (آ) صفحه 20

دست بردار نیست و حضرت یوسف علیه السلام را بر سر دو راهیِ گناه یا تحمل سختی زندان قرار می دهد. قرآن کریم می فرماید:

(یوسف) علیه السلام گفت: پروردگارا! زندان نزد من محبوب تر است از آن چه اینان مرا به سوی آن می خوانند. (یوسف: 33)

هر چند یوسف در این باره صبر پیشه می سازد، ولی از آبروی خویش هم نمی گذرد و در زمان مناسب، برای اعاده حیثیت و آبرو می کوشد.

پادشاه مصر خوابی می بیند و تعبیری برای آن پیدا نمی کند. به اشاره بعضی از مشاوران خود، دستور می دهد یوسف علیه السلام را نزد او بیاورند، ولی وقتی فرستاده پادشاه نزد یوسف می آید، یوسف به او می گوید: نزد پادشاه برگرد و از ماجرای زنانی بپرس که دستان خود را بریدند. بدین سان، موضوع آشکار می شود و زلیخا با اعتراف به جرم خویش، تصدیق می کند که یوسف علیه السلام از راست گویان است.

حضرت یوسف علیه السلام با این حرکت ثابت کرد که اهل خیانت نبوده و به دفاع از حیثیت و آبروی خویش برخاسته است؛ زیرا آبرو، اصلی ترین سرمایه مؤمن به شمار می رود.

آبرو و حیثیت چیزی نبود که یوسف صدیق بخواهد آن را ببخشد یا بریزد چنان که پس از گذشت سال ها، در فرصت مناسب از آن دفاع کرد.

6. داستان «إفک»

این داستان از نظر اجتماعی به ویژه شیوه رفتار دشمنان اُمت اسلامی، نکته های قابل توجهی را دربردارد که مناسب است آن را از زبان شهید مطهری بشنویم:

إِنَّ الَّذینَ جاؤُا بِاْلإِفْکِ عُصْبَهٌ مِنْکُمْ لا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَکُمْ بَلْ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ لِکُلِّ امْرِیٍ مِنْهُمْ مَا اکْتَسَبَ مِنَ اْلإِثْمِ وَ الَّذی تَوَلّی کِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذابٌ عَظیمٌ. لَوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤمِنُونَ وَ الْمُؤمِناتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَیْرًا وَ قالُوا هذا إِفْکٌ مُبینٌ.