چهل گوهر نکویی صفحه 131

( از افزون ترین مکرمت ها، شاخص ترین بزرگواری ها، بر خود گرفتن دیون مردم و مهمان کردن مهمانان است.(1)

امام رضا علیه السلام

( ما اهل بیت حاضر نیستیم که مهمانان خود را به کاری [هر چند به کوچکی و ناچیزی روشن کردن چراغی باشد] واداریم. [اهمیت حرمت و کرامت مهمانان](2)

قند پارسی

( عجمان مهمان را از آن رو مهمان نامیده اند که وی را گرامی دارند؛ چراکه «مه» نزد ایشان، سرور است و «مان» منزل. و مهمان را تا زمانی که نزد ایشان ماند، سرور خویش دانند.

کشکول شیخ بهایی

( چون میهمانی کنی، از خوبی و بدی خوردنی ها عذر مخواه که این طبع بازاریان باشد. هر ساعت نگوی که فلان چیز بخور خوب است یا چرا نمی خوری یا من نتوانستم سزای تو کنم که اینها سخن کسانی است که یک بار میهمانی کنند.

قابوس نامه

( میهمان ماست هر کس بی نواست

آشنا با ماست، چون بی آشناست

پروین اعتصامی

( تویی میهمان اندر این باغ من

فدای تو بادا تن و جان من

شاهنامه فردوسی

( جمله راضی رفته اند از پیش ما

هست مهمان، جان ما و خویش ما