فرهنگ تشرف به اماکن مذهبی صفحه 14

6. زیارت و تعظیم شعائر دینی

6. زیارت و تعظیم شعائر دینی

زیارت اولیای خدا، موجب تعظیم شعائر دین است و حضور در اماکن زیارتی، یکی از راه های عمل به آیه ای است که می فرماید: «ذلِکَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللّهِ فَإِنّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوبِ؛ این است [فرایض خدا] و هرکس شعائر خدا را بزرگ دارد، در حقیقت، آن [حاکی] از پاکی دل هاست». (حج: 32)

بسیاری از تفاسیر، منظور از شعائر را در این آیه، مناسک حج بیان کرده اند، اما برخی از مفسران منظور را وسیع تر از این معنا گرفته اند و مطلق شعائر الهی دانسته اند و در این میان، بزرگ ترین شعار و نشانه الهی، وجود اولیای الهی است که باید تعظیم شوند. در تفسیر نمونه چنین آمده است: «تمام آنچه در برنامه های دینی وارد شده و انسان را به یاد خدا و عظمت آیین او می اندازد، شعائر الهی است و بزرگداشت آن، نشانه تقوای دل هاست».(1)

و در تفسیر هدایت می خوانیم:

شعائر حج شعیره، به معنای نشانه ای که بر چیزی دلالت دارد و شعائر خدا، همان فرایض دینی است که بر بزرگی و عظمت پروردگار گواه است، مانند مناسک و آداب حج، نماز جمعه و نماز جماعت و دیگر مظاهر و نمادهای یکتاپرستی که نشانه است.(2)

7. زیارت با معرفت

7. زیارت با معرفت

شناخت مقام و موقعیت زیارت شونده، موجب کمال زیارت است. زائری که خود را در محضر امام نمی بیند، درک حضور نمی کند و در زیارت کامل، زائر، امامش را با چشم دل مشاهده می کند.