فرهنگ تشرف به اماکن مذهبی صفحه 22

ج) شفای درد و بیماری

ج) شفای درد و بیماری

مکان های زیارتی به خصوص مرقد پیشوایان معصوم(ع)، مرکز توجه انسان هایی است که از همه جا قطع امید کرده و روی به سوی ایشان آورده اند. در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: «السَّلامُ عَلیکُم یا اهل بیت النُّبوه ... وَ اُصُولَ الْکَرمِ ... و کَهفِ الْوَری؛ سلام بر شما اهل بیت پیامبر که ریشه های کرامت و پناهگاه مردم هستید.» سرّ اینکه در جمله مزبور ائمه(ع) ریشه های کرامت معرفی شده اند، این است که تمام خیرات و برکات موجود در نظام هستی اعم از مادی و معنوی، به واسطه ایشان به مردم می رسد.(1)

امام صادق (ع) در جواب نامه محمد بن حسن بن شمون نوشت: «ما پناه برای هرکسی هستیم که به ما پناه می آورد.»(2) از این رو، بیماران در ابتدای امر یا پس از قطع امید به ایشان پناه می آورند و دست به دعا و توسل بر می دارند. در سیره اهل بیت (ع) نیز آمده است هرگاه بیماری به آنان روی می کرد، به اجداد خویش متوسل می شدند. ابوهاشم جعفری می گوید:

زمانی که امام هادی(ع) بیمار بود به نزدش رفتم، فرمود: «ابوهاشم! کسی از دوستان ما را به «حائر حسینی»(3) بفرست تا برای (شفای) من دعا کند.» من بیرون آمدم تا کسی را پیدا کنم، به علی بن بلال برخوردم، موضوع را با وی در میان گذاشتم و از او خواستم به کربلا برود و برای شفای امام هادی (ع) دعا کند. علی بن بلال گفت: «با جان و دل اطاعت می کنم و انجام می دهم، ولی ایشان خودشان از حایر افضل برتر هستند؛ زیرا ایشان به منزله کسی است که در حایر می باشد و دعای آن جناب برای خودشان از دعای من برای ایشان در حائر، افضل است. من گفته علی بن بلال را خدمت امام هادی (ع) عرض کردم، حضرت فرمود: «...خداوند متعال بقاع و جایگاه هایی دارد که

1- ادب فنای مقربان، ج 1، ص 202.
2- بحارالانوار، ج 5، ص 299.
3- محدود اطراف ضریح امام حسین و زیر گنبد را «حایر حسینی» می گویند.