فرهنگ تشرف به اماکن مذهبی صفحه 35

تشرّف در حرم اولیای خدا و بهره مندی از فضای نورانی آن مکان، در کنار روانی پاک، جسمی پاکیزه را نیز می طلبد. یکی از آداب تشرّف غسل زیارت است. طهارت ظاهر در طهارت باطن بسیار مؤثر است. ازآنجاکه اهل بیت (ع) با توجه به «آیه تطهیر» از طهارت ویژه ای برخوردارند، لازم است همان گونه که بدون طهارت سراغ قرآن نمی رویم، به پیشگاه امامان نیز بدون طهارت حاضر نشویم.

صفوان جمّال می گوید:

به همراه امام صادق (ع) وارد کوفه شدیم، امام فرمود: «صفوان شتر را بخوابان؛ چراکه در نزدیکی این مکان قبر جدّم امیرمومنان، علی(ع) است.» سپس ایشان از مرکب پیاده شد، غسل کرد، لباس پاکیزه پوشید، پاها را برهنه کرد. آن گاه فرمود: «تو نیز چنین کن!» پس به طرف قبر مطهر حرکت کردیم.(1)

ب) توقف و تأمل

ب) توقف و تأمل

به هنگام رسیدن به حرم معصوم، باید درنگ کرد؛ توقف برای آن است که زائر بداند به کجا آمده است. امام هادی(ع) در تعلیم آداب زیارت به یکی از یارانش فرمود: «اِذا سِرْتَ فِی البابِ فقِفْ...؛ هنگامی که به درگاه حرم رسیدی توقف کن.»(2) آری، باید ایستاد و در پی آن به این اندیشید که اینجا خانه ای است که خداوند اراده می کند عظیم بماند.

عکرمه که یکی از تابعین بوده و خود را فقیه می دانسته است، وقتی در مقابل امام محمد باقر (ع) قرار گرفت، درحالی که تمام بدنش می لرزید به زمین افتاد و گفت : پسر پیامبر! من در مجالس فراوانی در خدمت بزرگانی چون