سیره پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله از نگاهی دیگر صفحه 11

می فرمود: «ای بلال! اذان بگو و ما را با اذان گفتن خوشحال کن».(1) رسول اکرم صلی الله علیه و آله آن طور که نزدیکان ایشان گفته اند، هنگامی که وقت نماز فرا می رسید با اینکه تا لحظاتی قبل با آنان به گفت وگو مشغول بود، یک باره نسبت به اطرافیان خود بی توجه می شد، و تمام فکر و همت خود را به نماز معطوف می کرد.(2)

1. کثرت عبادت

1. کثرت عبادت

پیامبر اسلام در بعضی شب ها تا صبح نمی خوابید و به نماز و عبادت و راز و نیاز می پرداخت و گاهی یک آیه را بارها تکرار می کرد و به درگاه پروردگار خود گریه و زاری می نمود.(3)

عایشه همسر رسول خدا صلی الله علیه و آله، با اشاره به زیادی عبادت آن حضرت، می گوید: «عبادت آن حضرت همیشگی بود و کدام یک از شما چنان یارا و توانی دارید؟!»(4) مفسران قرآن در مورد آیه «ما اَنْزَلْنا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقی» که در سوره «طه» آمده است، گفته اند این آیه بدان جهت که رسول اکرم صلی الله علیه و آله گاهی خود را برای نماز به رنج و زحمت می انداخته، نازل شده است.(5) ایشان گاهی آن قدر ایستاده نماز می خواند که پاهایش ورم می کرد. روزی شخصی با مشاهده تلاشی که رسول خدا صلی الله علیه و آله در نماز داشت، از آن حضرت پرسید: با اینکه خدای تعالی نسبت به شما توجه و عنایت ویژه ای داشته است، آیا این اندازه عبادت کردن، خود را به زحمت انداختن نیست؟ حضرت فرمود: «آیا

1- همان، ص 268.
2- محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، 1403 ه . ق، چ 2، ص 257.
3- شهاب الدین احمد نویری، نهایه الارب، ترجمه: دکتر محمود دامغانی، انتشارات امیرکبیر، 1365، چ 1، ج 3، ص 240.
4- همان.
5- محمد حسین طباطبایی، تفسیر المیزان، مؤسسه اعلمی، بیروت، 1392 ه . ق، چ 2، ج 14، ص125.