حکیمانه: مجموعه لطایف و حکایات ... صفحه 91

برگزید، هر کس دامن او بگیرد و از او اجابت طلبد، بی آن که آن بزرگ، نزد حق یاد کند و بخواهد، حق، آن برآرد».(1)

یکی عیالوار بود و سخت در رنج. چاره درد خود در آن دید که نزد صاحب دلی رود و از او بخواهد که او را دعاگوید تا به برکت دعای او گشایشی در زندگانی اش آید. صاحب دل گفت: «ای مرد! آن هنگام که زن و فرزندان تو از تو نان خواهند، آب خواهند، لباس خواهند و تو از برآوردن حاجات آنان درماندی، در آن حال تو مرا دعا کن که دعای تو در آن وقت از دعای من فاضل تر و به اجابت نزدیک تر است».(2)

عبدالله بن جُنْدُب گوید که بزرگی را دیدم که مکرر برای دیگران دعا می کند و نام آنها را به زبان می آورد و از خداوند برای آنها طلب آمرزش می کند. وقتی از دعا فارغ شد، به حضورش رفتم و گفتم: «تو برای بسیاری از برادران دینی دعا کردی، ولی نشیندم حتی یک بار برای خود دعا کنی؟» گفت: «ای عبدالله! از مولایم امام صادق علیه السلام شنیدم که فرمود: کسی که در غیاب مؤمنی، برای او دعا کند، از فراز آسمان ندا داده می شود: ای دعا کننده، برای تو است آنچه برای برادر مؤمنت از خدا خواستی و برای تو است، صد هزار برابر آن».(3)

8 . خشم پروردگار

گویند روزی شخصی در دعای خویش می گفت: «چه بسیار که تو را نافرمانی کردم و مرا عقوبت نکردی؟» پروردگار به پیامبر آن روزگار وحی کرد: «به بنده من بگو: چه بسیار تو را عقوبت کردم و ندانستی، آیا شیرینی راز و نیاز با خویش را از تو نگرفتم؟»(4)

1- . جلال الدین محمد مولوی، فیه مافیه، بدیع الزمان فروزان فر، تهران، امیرکبیر، 1364، چ 2، ص 13.
2- . حکایت پارسیان، ص 128.
3- . اصول کافی، ج 2، باب دعا، ص 508.
4- . کشکول، ص 212.