- مقدمه 1
- محبت و انس 4
- تألیف قلوب 4
- نردبان کمال 6
- وقت ملاقات 7
- رحمت محض 8
- غنای الهی 8
- بوی رحمت الهی 9
- سیراب محبت 11
- مدار عشق 12
- رحمت گسترده خداوند 13
- نشستن با خدا 14
- گمان خوب و بد 15
- پیامبر رحمت 15
- ظهور رحمت 16
- ناز بنده 17
- نزدیک تر از من به من 17
- محبت صانع 18
- تقرب به پیامبر صلی الله علیه وآله 19
- لذت محبت 20
- جان پیامبر 21
- شیرینی محبت 21
- شور دیدار 22
- پیام آوران محبت 22
- بلا و نعمت 23
- لذت ماندگار 24
- در محضر مذکور 25
- کیمیای محبت 25
- شور عاشقی 26
- خارها گل می شود 27
- اعراض از دشمن 27
- استن حنانه 28
- کار محبت 29
- مقام محبوبیت 30
- باغبان زیبایی ها 31
- آب محبت 31
- محبت در عبادت 32
- گردونه محبت 33
- محبت پیامبر 33
- مقام ادب 34
- صفت رحمانیت 35
- حمام محبت 36
- پیام محبت 37
- دوستان اهل بیت علیهم السلام 38
- مسیر اهل بیت علیهم السلام 39
- دلسوزی برای امت 40
- ارزش محبت 40
- خداشناس ترین مردم 41
- طعم محبت 41
- دلال محبت 42
- بهشت محبت 42
- لذات معنوی 43
- پیک خدا 43
- فلسفه احکام 44
- برای درک حقایق 44
- طعم انس با خدا 45
- وادی عشق 45
- درک محبت 46
- صد جزء رحمت 46
- تمرین بهشت 47
- نامه محبوب 47
- محبت تنها 48
- امید به رحمت 48
- پذیرش رحمت 49
- بنیاد خلقت 50
- بهشت ارزان 51
- اظهار گناه 51
- فقیر درگاه خدا 52
- سرّی از اسرار خدا 52
- مهربان تر از پیامبر 53
- پیوند با انسان کامل 54
- دیدار دوست 54
- در جوار محبوب 55
- ظرف محبت 55
- سیره اهل محبت 56
- هنر محبت 57
- غم شادی آفرین 57
- بوی گل 58
محبت ذکر بگویید. از روی محبت دعا بخوانید.
محبت تنها
انسان اگر در ابتدای راه دشمن می بیند، بد و بدی می بیند، لعن و نفرین می کند و از آنها جدا و دور می شود. اگر انسان از جایی که بدها و بدی ها هستند دور شد و به شهر امام زمان علیه السلام رفت، آنجا همه گل و ریحان است. جز خوبی چیزی نمی بیند. آنجا بهشت و مهمانخانه خداست. در آنجا خاری وجود ندارد. بنابراین بغض معنا ندارد. در آنجا فقط محبت است. جز محبت چیزی یافت نمی شود. آن وقت این سخن که «دین جز محبت نیست»،(1) تحقق پیدا می کند.
امید به رحمت
خداوند اعلام می کند که ای مردم، بدانید که خدای متعال توبه را قبول می کند. اگر اشتباه و لغزش داشتی، هفتاد سال به خطا رفتی، خدا تو را می پذیرد و همه گناهان را می بخشد.
« بگو: ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا
1- سفینه البحار، ج 4، ص 295.