کتابخانه بالقرآن

حلال و حرام مالی صفحه 290

صفحه 290

شود؛ یعنی آن بدن نجس باید به بدن طیّب و پاک تبدیل شود. (1)آن نفسی که در قرآن مجید می فرماید «نفس فجوری» است، باید به نفس تقوایی و آن روحی که به ظلمت مادی گری صرف، آلوده شده است، باید به روح نوری تبدیل شود. به فرمودۀ امام صادق علیه السلام به روحی که اتصالش به پروردگار، از اتصال شعاع خورشید به خورشید قوی تر و محکم تر باشد تبدیل شود.

همۀ این ها شدنی است؛ یعنی ما افراد آلوده ای را خبر داریم که از طریق آیات قرآن و روایات خود را علاج کرده، بدن، نفس، روح، عقل و قلب خود را به منابع پاکی، پاکیزگی و طهارت تبدیل کردند و این کار را در همین دنیا انجام دادند؛ چون این کار فقط باید در دنیا انجام بگیرد.

اگر انسانی آلوده وارد عالم بعد شود، آن آلودگی با او تا ابد خواهد بود و چنانچه انسانی پاک وارد عالم بعد شود، آن پاکی با او تا ابد خواهد ماند.

حجت های پروردگار در پاکی

در این زمینه از طرف پروردگار عالم حجت هایی را مانند حضرت آسیه، همسر فرعون، مؤمن آل فرعون، قوم حضرت یونس علیه السلام و توبه کنندگان واقعی زمان پیغمبر عظیم الشأن اسلام صلی الله علیه و آله دارید که سه نفر از آنها را در سورۀ مبارکۀ توبه مطرح کرده است. (2)همچنین آلودۀ تبدیل شده به پاکی را در حادثۀ کربلا، مانند «حرّ بن

1- 1) - نهج البلاغه: حکمت 417؛ «وَ [1]الْخَامِسُ أَنْ تَعْمِدَ إِلَی اللَّحْمِ الَّذِی نَبَتَ عَلَی السُّحْتِ فَتُذِیبَهُ بِالْأَحْزَانِ حَتَّی تُلْصِقَ الْجِلْدَ بِالْعَظْمِ وَ یَنْشَأَ بَیْنَهُمَا لَحْمٌ جَدِیدٌ وَ السَّادِسُ أَنْ تُذِیقَ الْجِسْمَ أَلَمَ الطَّاعَهِ کَمَا أَذَقْتَهُ حَلَاوَهَ الْمَعْصِیَهِ فَعِنْدَ ذَلِکَ تَقُولُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ.»
2- 2) - اشاره به سوره توبه (9) : 118؛ «و [ [2] نیز رحمتش ] شامل حال آن سه نفری [ بود ] که [ با بهانه تراشیِ واهی از شرکت در جنگ ] بازمانده بودند [ و همه مسلمانان به دستور پیامبر با آنان قطع رابطه کردند ] تا جایی که زمین با همه وسعت و فراخی اش بر آنان تنگ شد و [ از شدت غصه، اندوه و عذاب وجدان ] دل هایشان هم در تنگی و مضیقه قرار گرفت، و دانستند که هیچ پناهگاهی از خدا جز به سوی او نیست؛ پس خدا به رحمتش بر آنان توجه کرد تا توبه کنند؛ زیرا خدا بسیار توبه پذیر و مهربان است.» تفسیرالعیاشی: 2/115، حدیث 151؛ [3]بحار الأنوار: 21/237، باب 29، حدیث 21؛ « [4]أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ وَ عَلَی الثَّلاثَهِ الَّذِینَ خُلِّفُوا قَالَ کَعْبٌ وَ مُرَارَهُ بْنُ الرَّبِیعِ وَ هِلَالُ بْنُ أُمَیَّهَ.» بحار الأنوار: 21/204 - 205؛ « [5]قَدْ رُوِیَ عَنِ الرِّضَا علیه السلام أَنَّهُ قَرَأَ. . . وَ عَلَی الثَّلاثَهِ الَّذِینَ خُلِّفُوا أی عن قبول التوبه بعد قبول توبه من قبل توبتهم من المنافقین کما قال وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللّهِ أو خلفوا عن غزاه تبوک لما تخلفوا و أما قراءه أهل البیت علیه السلام خالفوا فإنهم قالوا لو کانوا خلفوا لما توجه علیهم العتب و لکنهم خالفوا و هذه الآیه نزلت فی شأن کعب بن مالک و مراره بن الربیع و هلال بن أمیه و ذلک أنهم تخلفوا عن رسول الله صلی الله علیه و آله و لم یخرجوا معه لا عن نفاق و لکن عن توان ثم ندموا فلما قدم النبی صلی الله علیه و آله المدینه جاءوا إلیه و اعتذروا فلم یکلمهم النبی صلی الله علیه و آله و تقدم إلی المسلمین بأن لا یکلمهم أحد منهم فهجرهم الناس حتی الصبیان و جاءت نساؤهم إلی رسول الله صلی الله علیه و آله فقلن یا رسول الله نعتزلهم فقال لا و لکن لا یقربوکن فضاقت علیهم المدینه فخرجوا إلی رءوس الجبال و کان أهالیهم یجیئون لهم بالطعام و لا یکلمونهم.»