حلال و حرام مالی صفحه 385

بی گناهی، کم گناهی نیست در دیوان عشق یوسف از دامان پاک خود به زندان می شود (1)

نفس اماره، موجب تسویل نفس

گفت: ای سلطان! در خلوت کاخ این اتفاق به وجود آمد که من با داشتن شوهر، به دنبال این جوان پاکدامن بودم، اما او حاضر نشد که جواب مرا بدهد، اما من تا جایی که امکان داشت، زمینه را فراهم می کردم، می دانی چرا؟

« إِنَّ اَلنَّفْسَ لَأَمّارَهٌ بِالسُّوءِ» 2

چون من زن درباری بودم، با معلمان واقعی و مربیان حقیقی ارتباط نداشتم.

همیشه ارتباط من با زیباترین لباس، خوشمزه ترین خوراک، افراد دارای مقام، طلا، نقره، گردنبند، تاج و گوشواره بود. من در این دربار با رزق حلالِ نفس سر و کاری نداشتم و باطن من به خاطر این که تغذیۀ درست نشد، چهرۀ «امّاره بالسوء» گرفت؛ یعنی شانۀ وجود مرا به طرف گناه می کشید و من در مقابل حالت امّاره محکوم بودم.

این بدترین محکومیت است؛ یعنی دیگر در تاریخ عالم و فضای هستی محکومی بدبخت تر و بیچاره تر از محکوم نفس امّاره نیست. امّاره صیغۀ مبالغه است؛ یعنی شب و روز به من فرمان می دهد که او را با گناه تغذیه کنم. حتی خوابی که می بینم، خواب گناه و آلودگی است.

حضرت علی علیه السلام نیز خواب می بیند، اما پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله را در خواب می بیند.

اما دارندۀ نفس اماره در خواب می بیند که به دنبال ناموس مردم و گناه می رود