حلال و حرام مالی صفحه 87

نه درویش بی کفن در خاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش (1)

درویش یعنی فقیر، کسی که دست خالی است. تمام مالی که از دنیا با خود می بریم، چند متر پارچۀ کفن است که آن هم امام زین العابدین علیه السلام در دعای ابوحمزۀ ثمالی می فرماید:

«أَبْکِی لِخُرُوجی عَنْ قَبْرِی عُرْیاناً» (2)لای خاک ها می پوسد و در قیامت مردم را بدون این که حتی کفن خود را آورده باشند، وارد محشر می کنند و دیگر این چند متر پارچه هم نیست.

آنجا که جای کار خیر و عبادت نیست، چرا؟ چون رشتۀ تکلیف را با مرگ از ما قطع می کنند. روزگار سجده، نماز، خمس و زکات و عبادات دیگر گذشته است.

بهشت و رضوان الهی؛ دو حسنۀ آخرتی

امام صادق علیه السلام دربارۀ حسنۀ در آخرت می فرماید:

«و رضوان الله و الجنه فی الاخره» (3)این که اهل ایمان از پروردگار تقاضای حسنۀ در آخرت می کنند؛ یعنی تقاضای بهشت و رضای خدا. البته این تقاضای آنان در دنیا فقط تقاضا نیست، بلکه هم می خواهند و هم به دنبالش راه می افتند. نه این که گوشه ای بنشیند و بگوید:

1- 1) - بابا طاهر همدانی.
2- 2) - بحار الأنوار: 95/89، باب 6، حدیث 2؛ [1] اقبال الأعمال: 72.
3- 3) - فقه القرآن: 1/229؛ « [2]عن الصادق علیه السلام: أنها السعه فی الرزق و المعاش و حسن الخلق فی الدنیا و رضوان اللّه و الجنّه فی الآخره.»