کیش پارسایان صفحه 117

گمانش به دیگران نیک است .

سوء ظن بیماری است . بدگمانها معیوب اند . در جامعه ای که صلاح بر فساد غلبه دارد ، اگر کسی به

برادر یا خواهر مؤ منش بدگمان شود این شخص بیمار روحی است . منشاء سوء ظن ، جبن و حقارت نفس است . به دلیل ضعف نفس ، شیطان در روح ضعیف نفوذ و او را وسوسه کرده و خواطر شیطانی را بدو القا می کند .

قسمت ششم

مؤ من اهل حسن ظن به دیگران است و اجازه نمی دهد شیطان در زوایای روحش لانه کند .

دو جمله ای که مولا فرمودند کاملا به یکدیگر مربوطاند . آنگاه که یاد آور دیگران است ، با زیبایی یاد آوری می کند و گمان نیک به دیگران دارد . وقتی که مومن در روابط اجتماعی از برادر یا خواهر مؤ منش ذکر جمیل داشت ، پیوندهای اجتماعی وثیق و محکم می شود . اصولا مومن مقید و متعهد است که پیوندهای اجتماعی مؤ منان را تحکیم بخشد .

از زبانی ، خوب وصف می کند و از نظر درونی حسن ظن دارد ، اساسی ترین عامل حفظ هر جامعه حسن اعتماد عمومی است . ریشه این حفظ دل حسن ظن است . به دلیل حسن ظن ، اعتماد می کنیم و اگر اعتماد نباشد ، جامعه از هم می گسلد ، مؤ من باید به روابط اجتماعی استحکام ببخشد و مسائلی همچون ذکر جمیل نمونه ای از ایجاد حسن اعتماد عمومی است .

و یتهم علی الغیب نفسه .

مومن خودش را در عیوب متهم می کند .

مومن خودش را متهم می کند نه دیگران را ؛ انسان دوگونه عیوب خفیه دارد : عیوب خفیه از مردم و عیوب خفیه از خودش . خداوند علام الغیوب است و فریب ظاهر الصلاحی