کیش پارسایان صفحه 141

حیای مؤ من ، شهوتش را می پوشاند .

علو در اینجا ، کنایه است از تسلط حیا بر شهوت . حیای مؤ من اجازه اعمال گسترده قوه شهوت را نمی دهد .

مبداء این حیا ، عقل است چنان که در جمله های قبلی از امام علیه السلام نقل شده که فرموده بودند : عقل فاستحیی

وده یعلو حسده

دوستی مومن حسادتش را می پوشاند .

تمنای زوال نعمت از غیر را حسد گویند ، مرضی که درمانش بسی مشکل است .

در این روایت اشاره به نکته لطیفی شده است . ریشه حسد عداوت و دشمنی است و اگر

کهنگی پیدا کند . از آن به حقد یا کینه تعبیر می کنند . کینه دشمنی در دل مانده است و عداوت دشمنی تازه را گویند . بنابراین اگر دشمنی به دوستی تبدیل شود ، حسادتی باقی نخواهد ماند . مومن رابطه دوستی اش با دیگران به قدری قوت دارد که حسادت را از بین می برد . محبت عامل بسیار ارزنده ای است . همه علمای اخلاق متفق اند . که سریعترین راه ریشه کن کردن رذایل نفسانی ، تحکیم مودت بالله و عشق به اولیای الهی است .

ود ، اظهار محبت است . مؤ من در ارتباطش با مؤ منان ، محبت از سراپای وجودش می جوشد و ظاهر می شود .

محبت دو گونه است : انفعالی و فعلی . محبت در زن اغلب انفعالی است و در مرد فعلی است .