کیش پارسایان صفحه 202

و دنوه ممن دنا منه لین و رحمه نزدیکی مؤ من هم معیار دارد . به دلیل هم سخنی قصد دارد به دیگری عطوفت و

مهربانی کند . آنگاه که اعتقادات و اعمال شخصی را مطابق موازین الهی ملاحظه کرد به او نزدیک می شود و در حقش لطف می کند .

لیس تباعده تکبرا ولا عظمه ولا دنوه خدیعه ولا خلابه

دوری کردن مؤ من نه از سر تکبر و خود بزرگ بینی است و نزدیکی اش نه به سبب نیرنگ و خدعه است .

چون نیرنگها و کلاهبرداریها در مواردی است که محبت و سنخیت نباشد .

اما اگر محبت و صمیمیت بود ، جایی برای خدعه نمی ماند .

بل یقتدی بمن کان قبله من اهل الخیر فهو امام لمن بعده من اهل البر(273)

مؤ من به کسانی که قبل از او بوده اند از اهل خیر اقتدا می کند و پس از پیروی از اولیا ، خود راهبر پس از خویش می شود .

والسلام .

پی نوشتها