معاشرت صفحه 102

کنندۀ خیر دنیا و آخرت آدمی است زیرا دوست مثبت انسان را به عنوان امانت الهی نگاه می کند و به این خاطر به احسن وجه امانت داری می کند .

شایسته است به این حقیقت توجه شود که ما انسان ها جز خدا و پیامبران و امامان و مؤمنان واقعی رفیق مثبت نداریم .

[ . . . وَ حَسُنَ أُولٰئِکَ رَفِیقاً ] (1) .

. . . و اینان نیکو رفیقانی هستند .

اینان جز خیر انسان و آبادی دنیا و آخرت و رشد و کمال و تربیت و به ثمر نشستن وجود او چیزی نمی خواهند .

اینان تربیت شدۀ مکتب وحی اند که سرچشمۀ آن ، وجود مبارک ارحم الراحمین است و تربیت شدۀ پیامبری هستند که رحمه للعالمین است و تربیت شدۀ اهل بیتی هستند که کشتی نجات و خزینۀ دانش و معدن رحمت اند .

اینان گِل وجود انسان را با گُل وجود خود به عطر تربیت و رشد و معنویت ، خوشبو می نمایند و فضای حیات انسان را به گلستانی پر از گل های اخلاق و عمل صالح و عقاید حقه و باورهای مثبت تبدیل می کنند .

ملک الشعراء بهار در تضمین زیبایش به چهار بیت معروف سعدی ، این نکته را چنین می سراید :

شبی در محفلی با آه و سوزی شنیدستم که مرد پاره دوزی

چنین می گفت با پیر عجوزی گِلی خوشبوی در حمام روزی

رسید از دست محبوبی به دستم