اخلاق در قرآن جلد 2 صفحه 277

الشَّهْوَهِ «1» سبب شرّ، غلبه شهوت است».

با توجه به این

که «الشرّ» با الف و لام جنس و به صورت مطلق ذکر شده است، معنای عموم را می رساند که این امر بیانگر آن است که «شهوت پرستی»، سرچشمه تمام شرها و بدبختی هاست.

8- در جای دیگر ضمن اشاره به این نکته که غلبه هوا و هوس، سبب بسته شدن راه های سعادت بشری شده و او را در گمراهی نگاه می دارد، می فرمایند: «کَیْفَ یَسْتَطیعُ الهُدی مَنْ یَغلِبُهَا الهَوی؛ چگونه می تواند انسان به هدایت برسد، در حالی که هوای نفس بر او غالب گردیده است». «2»

9- آن حضرت در سخن دیگری، غلبه شهوات را باعث تضعیف شخصیت انسان می دانند: «مَنْ زَادَت شَهْوَتُهُ قَلَّتْ مُرُوّتُهُ؛ کسی که شهوات او فزونی یابد، شخصیت انسانی او کم می شود». «3»

10- در بیان دیگری به این حقیقت اشاره می کند که راه بهشت، راه «شهوت پرستان» نیست: «مَن اشْتَاقَ الَی الْجَنَّهِ سَلا عَنِ الشَّهَوَاتِ؛ کسی که مشتاق بهشت باشد باید شهوت پرستی را فراموش کند». «4»

11- در جای دیگر این نکته را گوشزد می کند که حکمت و آگاهی با شهوت پرستی سازگار نیست: «لاتَسْکُن الْحِکْمَهَ قَلْباً مَعَ شَهوَهٍ؛ حکمت و دانش در قلبی که جای شهوت پرستی است، ساکن نمی شود». «5»

آثار زیانبار شهوت پرستی

اشاره

از بحث های قبل روشن شد که «شهوت» دارای مفهوم عام و وسیعی بوده و شامل هرگونه دوست داشتن، تمایل و رغبت به درک لذت و خواهش نفس می شود. بدون این

(1) شرح غرر الحکم، حدیث 5533.

(2) همان مدرک، حدیث 7001، صفحه 566 غرر الحکم.

(3) همان مدرک، حدیث 8022.

(4) همان مدرک، حدیث 8591.

(5) همان مدرک، حدیث 10915.