مصباح الشریعه صفحه 110

وهر گاه که مؤ من ستاند ، سزاوار است به حق بستاند وچون می بخشد ، در راه حق واز روی حق ببخشد .

چه بسیارند که با گرفتن چیزی ، دین خود را تاوان می دهند ، ولی خود نمی دانند وچه بسیار است بخشنده ای که خشم خدای را برای خود می آورد .

گفت وگو وبحث در گرفتن وبخشیدن نیست ، بلکه درباره

انسان رستگار ونجات یافته است . نجات یافته کسی است که از خدا بترسد وبه ریسمان ورع چنگ زند .

ومردم در برابر این دو صفت ، دو دسته اند : خاص وعام .

خاص آن است که به دقت ، چشم ورع باز کرده وچیزی نخورد ، مگر آن که بداند حلال است ، وچون امر بر او مشکل شود ، تنها در حدّ ضرورت خورد .

وعام آن است که به ظاهر ، چشم دوخته است واز این رو ، هر آنچه که نداند که از غصب یا به سرقت آمده ، آن را برمی گیرد (از آن بهره می جوید) ومی گوید : باکی نیست ، این ، بر من حلال است .

پس ، امین در گرفتن ودادن ، کسی است که بر اساس حکم خدای عزّ وجلّ عمل ودر راه رضای او انفاق می کند .

آداب برادری

الباب الخامس والخمسون : : (فی المؤ اخاه )