مصباح الشریعه صفحه 14

ذکر ویاد او از تو ، بسی با شکوه تر ، خوش تر ، والاتر ، کامل تر ، ودیرینه تر از ذکر ویاد تو از اوست وپیش از آن که تو ذکرش کنی ، او به یاد تو بوده است .

حال که دریافتی که خداوند از تو غافل نیست ، خضوع ، حیا وشکستگی پدیدار می شود ، واز همین جا می توانی کرم وفضل ازلی اش را بنگری وعبادت وطاعتت نزد تو اگر چه بسیار باشد در مقایسه با منّت ولطف او ، کم واندک می نماید ، ودر این صورت ، عبادتت در پیشگاهش خالص می گردد .

هر گاه از نعمت های خداوند غفلت ورزی وعمل خویش را بزرگ پنداری ، ریا ، خودپسندی ، سفاهت وبدبینی نسبت به خلق بر تو عارض می شود که این ، فراموش کردن فضل وکرم اوست که جز دوری از خدا حاصلی نباشد وجز بیگانگی با او ثمری ندهد .

ذکر دو نوع است : ذکر خالص که قلب با آن همراهی کند وذکر صادق که خدا را با آن صفاتی که می خواند ، پذیرفته باشد؛ چنان که رسول خدا (ص ) [به خداوند] عرضه داشت : (ستایش وثنای تو را نتوانم به بیان وشمارش آورم . تو همان گونه ای که خود ثنای خویش گفته ای ) .

پس رسول خدا (ص ) برای ذکر خدای

تعالی ، در علم وآگاهی خود مقداری معیّن را تعیین نفرمود که در برابر ذکر خداوند عزّ وجلّ از خویش ، بتواند قرار بگیرد .

بنابراین ، کسان دیگر که مقامشان از پیامبر (ص ) پایین تر است ، سزاوارتر به اقرار به عجز می باشند . پس باید دانست که مادام که خداوند به بنده ای توفیق ذکر ندهد ، او توان ذکر گفتن وبه یاد او بودن را ندارد .

شکر

الباب السّادس : : (فی الشّکر)

قال الصّادق علیه السّلام :