مصباح الشریعه صفحه 193

آن کسی (از سوی خدا) مجاز به کسب است که به ظاهر کسب کند وبه باطن متوکل

باشد وچنانچه دارایی او بسیار شد ، چونان امانتدار با آن رفتار می کند (حق را به صاحبان آن می رساند وخود را مالک نمی داند) وبود ونبودِ این مال را یکی می داند . اگر امساک کند ، برای رضای خداوند از انفاق آن خودداری می کند ، واگر انفاق کند ، در امتثال امر خداوند عزّ وجلّ انفاق کرده وبخشش وامساک او برای خدای تعالی است .

بیم وامید

الباب الثّامن والثّمانون : (فی الخوف والرّجا)

قال الصّادق علیه السّلام :

الخوف رقیب القلب ، والرّجا شفیع النّفس ، ومن کان باللّه عارفا ، کان من اللّه خائفا والیه راجیا ، وهما جناحا الایمان یطیر بهما العبد المحقّق الی رضوان اللّه ، وعینا عقله یبصر بهما الی وعد اللّه تعالی ووعیده . والخوف طالع عدل اللّه باتّقاء وعیده ، والرّجاء داعی فضل اللّه وهو یحیی القلب ، والخوف یمیت النّفس .

قال رسول اللّه صلّی اللّه علیه وآله : المؤ من بین خوفین : خوف ما مضی ، وخوف ما بقی .

وبموت النّفس یکون حیاه القلب ، وبحیاه القلب البلوغ الی الاستقامه ، ومن عبداللّه تعالی علی میزان الخوف والرّجاء ، لا یضلّ ویصل الی ماءموله .

وکیف لا یخاف العبد وهو غیر عالم بما یختم صحیفته ، ولا له عمل یتوصّل به استحقاقا ، ولا قدره له علی شی ء ولا مفرّ . وکیف لا یرجو وهو یعرف نفسه بالعجز ، وهو غریق فی بحر آلاء اللّه ونعمائه من حیث لا تحصی ولا تعدّ . فالمحبّ یعبد ربّه علی الرّجاء بمشاهده احواله بعین سهر ، والزّاهد یعبد علی الخوف .

قال اویس لهرم بن حبّان : قد عمل النّاس