- مقدّمه 1
- بیان 4
- احکام 6
- رعایت 8
- نیّت 10
- یاد خدا 12
- شکر 14
- آداب لباس 15
- آداب مسواک 17
- مستراح 20
- طهارت 21
- آداب خارج شدن از خانه 23
- آداب داخل شدن به مسجد 25
- آداب شروع نماز 27
- آداب قرائت قرآن 29
- آداب رکوع 31
- آداب سجود 33
- آداب سلام 36
- آداب دعا 38
- آداب روزه 42
- آداب زکات 44
- آداب حجّ 46
- سلامتی 48
- عزلت گزیدن 50
- آداب عبادت 52
- اندیشه وتفکّر 54
- خموشی 56
- آسایش وراحتی 58
- قناعت 60
- حرص وآز 61
- زهد 63
- نکوهش دنیا 65
- ورع 66
- عبرت 67
- تکلّف 69
- غرور 71
- صفات منافق 72
- عقل وهوی 74
- وسوسه 76
- خودپسندی 78
- آداب خوردن 79
- فرو پوشیدن چشم 81
- آداب راه رفتن 83
- آداب خوابیدن 85
- معاشرت 88
- کلام وگفتار 90
- ستایش ونکوهش 93
- مراء وجدل 95
- غیبت 97
- ریا وتظاهر 101
- حسادت 102
- طمع 104
- سخاوت 106
- ستاندن وبخشیدن 108
- آداب برادری 110
- مشورت 112
- بردباری 114
- تواضع وفروتنی 116
- اقتدا 118
- عفو 122
- خوی خوش 125
- علم ودانش 126
- فتوا دادن 129
- امر به معروف ونهی از منکر 131
- خداترسی 133
- آفت قاریان قرآن 136
- حقّ وباطل 139
- شناخت پیامبران 141
- شناخت امامان وصحابه 143
- حرمت مسلمانان 150
- نیکی به والدین 152
- پند ونصحیت 153
- وصیّت 156
- صدق وراستی 160
- توکّل 163
- اخلاص 167
- جهل ونادانی 168
- احترام به برادران مؤ من 170
- توبه وانابت 172
- جهاد وریاضت 174
- فساد 177
- تقوا 179
- یاد مرگ 181
- حساب 184
- حسن ظنّ 186
- واگذاری امور به خداوند 188
- یقین 190
- بیم وامید 193
- رضا 196
- بلا 198
- صبر 200
- حزن واندوه 203
- شرم وحیا 204
- دعوی وادّعا 206
- معرفت 208
- محبّت خداوند 209
- محبّت وعشق به خدا 211
- شوق 213
- حکمت 215
- حقیقت عبودیّت 217
- پی نوشتها 225
وکرامت خداوند (در قیامت ) از آن کسانی است که به بلا گرفتار آمده (وبه اراده او تن در داده )اند وعزّت (دنیوی که رضایت خداوند در آن نباشد) بلای آخرت را در پی دارد . وهر کس که از بوته بلا (آزمون ) سربلند بیرون برآید ، او را چراغ روشنایی بخش مؤ منان ، مونس مقربان وراهنمای روندگان قرار دهند واو هادیِ مردم به سوی مقاصد (خیر والهی ) باشد .
هر بنده ای در محنتی که هزاران نعمت بر آن مقدم بوده وهزاران آسایش در پی دارد شکایت نماید ، حقِ صبر در بلا را ادا نکرده وشکرِ نعمت را ضایع کند ، خیری نباشد . همچنین کسی که حق شکر را در نعمت ادا نکند ، از پای بندیِ به صبرِ در بلا محروم شود وکسی که از این مواهب محروم شود ، در زمره طرد شدگان باشد .
وایوب (ع ) در دعای خویش می گفت : بار خدایا ! هفتاد سال آسایش وفراخی بر من گذشت [در انتظارم ] تا هفتاد سال همراه بلا فرا رسد .
وهب بن منبّه گفت : بلا برای مؤ من ، چون بستن ومهار کردن چهار پا وبستن زانوی شتر است .
(مراد آن است که مؤ من
را از گرفتار شدن در دام هوای خود باز می دارد) .
حضرت علی (ع ) فرمود : صبر برای ایمان ، چون سر است برای بدن ، وسرِ صبر ، بلاست وجز عالمان نتوانند آن را تعقل ودرک کنند .
صبر
الباب الحادی والتّسعون : (فی الصّبر)
قال الصّادق علیه السّلام :