مصباح الشریعه صفحه 206

آزرم ، فروغی است که جوهره اش اساس ایمان است وتفسیرش پرهیز از هر چه که توحید ومعرفتِ خدا ، انکارش کند (وآن را نپسندد) .

پیامبر (ص ) فرمود : حیا از ایمان است ، پس حیا به واسطه

ایمان قبول شود ، وقوام ایمان ، به حیا باشد . صاحب حیا ، همه اش خیر وآن کسی که از حیا محروم است اگر چه متعبّد ومتورّع باشد همه اش شرّ است . وگامی که انسان با حیا در ساحت هیبت خدا برمی دارد ، از عبادت هفتاد سال برایش بهتر است ، وبی شرمی ، اساس نفاق وتفرقه وکفر است .

رسول خدا (ص ) فرمود : چون حیا را که مرز خوبی وبدی است به کنار نهادی ، هر چه بخواهی بکن (چه خیر وچه شرّ ، که از بندگیِ حق خارج شده ای وبه کیفر خواهی رسید) . وقوّت حیا ، از حزن وخوف است وحیا ، مسکن ترس از خداست .

آغاز حیا ترس از خداست وصاحب حیا به کار خویش مشغول است واز مردم به دور ، واز آنچه که بدان مشغولند ، به کنار . وچنانچه صاحب حیا را به خود واگذارند ، با هیچ کس مجالست نکند .

رسول خدا (ص ) فرمود : چون خدای برای بنده ای خیر خواهد ، او را از نیکی هایش غافل کند وبه زشتی هایش بینا؛ ومجالست با غافلان ذکر خدا را بر او ناخوش کند .

وشرم بر پنج نوع باشد : 1) شرم از ارتکاب گناه ؛ 2) شرم از تقصیر در بندگی ؛ 3) شرم از بزرگی وعظمت خدا؛ 4) شرم از محبّت خدا ، که دل او را فرا گرفته است واو را از ارتکاب معاصی باز می دارد؛ 5) وشرم از هیبت وسلطه الهی .

هر یک از موارد یاد شده را اهلی است که هر کدام ، مرتبه خاصّ

خود را دارد .

دعوی وادّعا