مصباح الشریعه صفحه 58

بسیاری از صحابه رضوان اللّه علیهم چنان نفس می کشیدند که گویی نفس از سینه ای پر درد بر می آید وچون بیماران سخن می گفتند .

علّت هلاکت ونجات مردمان ، در سخن گفتن وخاموشی است . پس خوشا به حال کسی که معرفت سخن نیک وبد ودانش خاموشی وفواید آن ، روزی اش شده باشد که این ، از اخلاق انبیا وشعار اصفیاست . کسی که ارزش وقدر کلام را بداند وبه پیامدها وکاستی های آن پی برد ، خاموشی برگزیند وآن کس که از فواید خاموشی آگاه گشته وبر خزاین گرانبهایش دست یافت ، هم سخن وهم خاموشی او عبادت است وبر این عبادت وی ، جز خدای ملک جبّار آگاهی نیابد .

آسایش وراحتی

الباب الثّامن والعشرون : (فی الرّاحه )

قال الصّادق علیه السّلام :

لا راحه لمؤ من علی الحقیقه الاّ عند لقاء اللّه تعالی ، وما سوی ذلک ففی اربعه اشیاء : صمت تعرف به حال قلبک ونفسک فیما یکون بینک وبین بارئک ، وخلوه تنجو بها من آفات الزّمان ظاهرا وباطنا ، و جوع تمیت به الشّهوات والوسواس ، وسهر تنوّر به قلبک وتصفّی به طبعک وتزکّی به روحک .

قال النّبیّ صلّی اللّه علیه وآله : من اصبح آمنا فی سر به معافی فی بدنه

وعنده قوت یومه ، فکانّما حیزت له الدّنیا بحذا فیرها .

وقال وهب بن منبّه : فی کتب الاوّلین والاخرین مکتوب : یا قناعه ! العزّ والغنی معک ، فاز من فاز بک .

قال ابو الدّرداء : ما قسّم اللّه لی لا یفوتنی ولو کان فی جناح ریح .