مصباح الشریعه صفحه 79

شگفتا ! شگفتا ! از کسی که به عمل خویش مغرور گشته (در نتیجه به ورطه خودبینی درافتد) در حالی که نمی داند انجام کارش چیست . پس ، کسی که خویش وعمل خویش را بزرگ بیند ، از راه راست منحرف گشته ومرتبه ای را که سزاوار آن نیست ، مدّعی شده است .

وهر کس خود را چنین پندارد واین ادّعا را داشته باشد دروغ گو است ، اگر چه ادّعایش را مخفی کند وروزگار درازی بر وی بگذرد؛ چرا که اوّلین بلایی که بر سر خود پسند می آید ، این است که آنچه که مایه خودپسندی او شده ، چون : مال ، دانش ، زیبایی ، مقام و . . . از او ستانده شود تا بداند که عاجز وحقیر است وبپذیرد که آنچه را داشته از خدای توانا بوده است تا برای وی ، حجتی محکم تر باشد ، چنان که باابلیس چنین شد .

خودپسندی گیاهی است که دانه اش تکبّر ، زمینش نفاق ، آبش سرپیچی از فرمان خدا ، شاخه هایش جهل ، برگش گمراهی ومیوه اش لعنت خداست که نتیجه آن جاودانگی در دوزخ است . پس هر کس خودپسندی را اختیار کند ، دانه کفر کاشته وبه زراعت نفاق مشغول گشته ولاجرم این کشته روزی بر دهد که همانا زیان دو جهان است .

آداب خوردن

الباب الحادی والا ربعون : (فی الاکل )

قال الصّادق علیه السّلام :

قلّه الاکل محمود فی کلّ حال وعند کلّ قوم ، لانّ فیه مصلحه الباطن والظّاهر . والمحمود من الماءکولات اربع : ضروره ، وعدّه ، وفتوح ، وقوت .

فالاکل الضّروریّ

للاصفیاء ، والعدّه للقوّام الاتقیاء ، والفتوح للمتوکّلین ، والقوت للمؤ منین . ولیس شی ء اضرّ علی قلب المؤ من من کثره الاکل ، فیورث شیئین : قسوه القلب ، وهیجان الشّهوه . والجوع ادام المؤ منین وغذاء للرّوح ، وطعام للقلب ، وصحّه للبدن .

قال النّبیّ صلّی اللّه علیه وآله : ما ملاء ابن آدم وعاء اشرّ من بطنه .