مصباح الشریعه صفحه 97

هر کس دست از جدال بدارد ، ایمان خود را محکم کرده ودین (دین داری ) خود را نیکو داشته وخرد خود را از آلوده شدن به امیال نفسانی حفاظت کرده است .

به درستی که ملکه (قدرت ) مجادله ، همانند ملکه خیال پردازی است که سستی وتباهی خرد را در پی دارد .

غیبت

الباب التّاسع والا ربعون : (فی الغیبه )

قال الصّادق علیه السّلام :

الغیبه حرام علی کلّ مسلم ، ماءثوم صاحبها فی کلّ حال . وصفه الغیبه ان تذکر احدا بما لیس هو

عنداللّه عیب وتذمّ ما یحمده اهل العلم فیه . وامّا الخوض فی ذکر الغائب بما هو عنداللّه مذموم وصاحبه فیه ملوم فلیس بغیبه ، وان کره صاحبه اذا سمع به ، وکنت انت معافی عنه وخالیا منه ، وتکون فی ذلک مبیّنا للحقّ من الباطل ببیان اللّه تعالی ورسوله صلّی اللّه علیه وآله ولکن بشرط ان لا یکون للقائل بذلک مراد غیر بیان الحقّ والباطل فی دین اللّه عزّ وجلّ .

وامّا اذا اراد به نقص المذکور به بغیر ذلک المعنی ، فهو ماءخوذ بفساد راءی مراده وان کان صوابا .

فان اغتبت فبلغ المغتاب فاستحلّ منه ، فان لم یبلغه ولم یلحقه علم ذلک ، فاستغفر اللّه له . والغیبه تاءکل الحسنات کما تاءکل النّار الحطب .

اوحی اللّه عزّ وجلّ الی موسی بن عمران علیه السّلام : المغتاب هو آخر من یدخل الجنّه ان تاب . وان لم یتب ، فهو اوّل من یدخل النّار .