عبرت های ماندگار صفحه 62

گفت: بگو ببینم آیا برادرم مأمون زنده است؟

گفتم: اگر زنده نبود برای چه این جنگ صورت گرفت؟

گفت: به من گفتند او مرده است.

گفتم: خدا زشت کند صورت وزرای تو را که کار را به این جا رساندند.

گفت: الآن وقت سرزنش نیست و تقصیر آنها هم نبود. آن گاه گفت: ای احمد! شکی ندارم که مرا نزد برادرم مأمون خواهند برد، آیا مأمون مرا می کشد؟

گفتم: نمی کشد زیرا علاقه رَحِم و برادری او را به تو مهربان می کند.

گفت: «هیهات الملک عقیم لا رحم له» (یعنی سلطنت ناز است، خویشاوندی ندارد).

گفتم: امان هرثمه به تو همانند امان برادرت مأمون می باشد. آن گاه استغفار و ذکر خدا را به او تلقین می کردم که ناگاه درب اتاق گشوده شد و مردی با سلاح وارد شد و نگاهی به صورت محمّد کرد و بیرون رفت و در را بست.

من دانستم که محمّد را خواهند کشت و من نماز شب خود را نخوانده بودم و فقط نماز وتر مانده بود. ترسیدم مرا هم بکشند و نماز وتر از من فوت شود زود برخاستم که نماز وتر بخوانم که محمّد گفت: نزدیک من بیا و نماز بخوان که من در وحشت سختی به سر می برم.

زمانی نگذشت که جمعی با شمشیرهای برهنه آمدند که محمّد