عبرت های ماندگار صفحه 98

به که باید اعتماد کرد و به چه کسی و نزد چه کسی شکوه برد؟ ما شکایت درد دل خود را به نزد خدا می بریم و از آن چه در تو می بینیم و از مصیبت هایی که از سوی تو به ما می رسد همه را به حساب آخرت و خدا می گذاریم.

بنگر که شکر و سپاست از کسی که در خردسالی و بزرگی تو را تغذیه کرده است چگونه است و چگونه احترام می کنی لباس کسی را که تو را با لباسش در میان مردم آبرومند کرده است،و نزدیکی و دوری تو از کسی که فرموده است به او نزدیک و فروتن باشی چگونه است.

تو را چه شده است که از خوابت بیدار نمی شوی و از لغزش هایت توبه نمی کنی تا بگوئی: به خدا سوگند! من یک جا هم نشد که بلند شوم و دین خدا را زنده کنم یا باطلی را بمیرانم. این است شکر و قدردانی از کسی که بار زندگی تو را به نیروی خود برداشته است؟ چقدر بیمناکم که تو چنان باشی که خدای توانا در کتاب خود فرموده است: «نماز را ضایع کردند و به دنبال شهوات و خواست های خود رفتند و نزدیک است که به دوزخ برخورند». خداوند قرآن و علمش را به تو داد و تو آنها را ضایع کردی، ما شکرگزار خدایی هستیم که از آنچه تو را گرفتار آن کرد ما را از آن به دور داشت.(1)