حلیه المتقین صفحه 154

از حسن بن جَهم منقول است که گفت: رفتم به خدمت حضرت رضاعلیه السلام برای من ظرفی که در آن مشک بود، آورد و فرمود: بردار به خود بمال. قدری برداشتم و مالیدم. فرمود: دیگر بردار و در گود پایین گردن خود بمال. برداشتم و مالیدم. پاره ای دیگر ماند. فرمود: این را هم بدانجا بمال، مالیدم. بعد از آن فرمود: امیر المؤمنین علیه السلام می فرمود: رد نمی کند کرامت را مگر خر. گفتم: کرامت کدام است؟ فرمود: بوی خوش و بالشی که برای نشستن و تکیه کردن تواضع کنند، و مانند آن.

فصل چهارم:فضیلت مشک و عنبر و زعفران

از امام جعفر صادق علیه السلام منقول است: بوی خوش مشک است و عنبر و زعفران و عود.

در حدیث معتبر دیگر منقول است: امام زین العابدین علیه السلام مشک دانی از قلع داشتند، و هر وقت که اراده رخت پوشیدن می کردند، آن را می طلبیدند و از مشک بر خود می مالیدند.

در حدیث دیگر وارد شده است: شیشه ای از مشک داشتند در جانماز خود، و هرگاه به نماز برمی خاستند بر خود می مالیدند.

در حدیث دیگر منقول است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم آن قدر مشک بر خود می مالیدند که رنگ مشک از فرق مبارک ایشان ظاهر بود.

و در حدیث صحیح منقول است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم مشک دانی داشتند، که هرگاه وضو می ساختند با دست تر آن را می گرفتند، و چون بیرون می آمدند، از بوی خوش می دانستند که آن حضرت می آیند.

در حدیث دیگر منقول است: جناب امام رضاعلیه السلام حقه ای بیرون آوردند، از آبنوس و در آن خانه ها بود که در هر خانه ای، بوی خوشی بود، و یکی از آن ها مشک بود.

در حدیث صحیح منقول است: علی بن جعفر از امام موسی کاظم علیه السلام سؤال کرد: آیا مشک را در روغنی که بر خود می مالند، داخل می توان کرد؟ فرمود: من می کنم و باکی نیست.

در روایت دیگر منقول است: باکی نیست که مشک داخل طعام کنند.