حلیه المتقین صفحه 159

فصل دهم:فضیلت بُخور و انواع و آداب آن

از حضرت صادق علیه السلام منقول است: سزاوار است مرد را هرگاه قادر باشد، جامه های خود را به دود خوشبو بدارد.

مردم از امام رضاعلیه السلام بوی بخور بسیار می شنیدند.

مرازم روایت کرده است: با امام کاظم علیه السلام به حمام رفتم، چون حضرت بیرون آمدند، در رخت کن عودسوز طلبیدند و خود را خوشبو کردند، پس فرمود: مرازم را نیز خوشبو کنید.

در روایت دیگر وارد شده است: چون زنان امام موسی کاظم علیه السلام می خواستند که بخور کنند، اوّل یک هسته خرما از خرمای صیحانی که نوعی است از خرماهای مدینه، می گرفتند و خرما و پوست را از آن دانه پاک می کردند، و در آتش می انداختند، و چون اندکی دود می کرد، بعد از آن بوی خوش را می انداختند و جامه را بر خود می داشتند و می گفتند که این بیشتر باعث خوشبویی می شود.

از امام جعفر صادق علیه السلام منقول است: عود خالص بویش در بدن تا چهل روز می ماند، و عودی که با بوهای خوش دیگر پرورده باشند بویش تا بیست روز می ماند.

در حدیث دیگر منقول است: جناب امام رضاعلیه السلام با عود هندی خالص، بخور می کردند و بعد از آن گلاب و مشک بر خود می مالیدند.

در روایت دیگر وارد شده است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم به عود قماری بخور می کردند.

در حدیث دیگر از آن جناب منقول است: بر شما باد به عود هندی که در آن هفت نوع از شفا است.

در روایت دیگر منقول است: تحفه ای که برای مرد روزه دار آورند، آن است که ریشش را روغن بمالند و جامه اش را به بخور بدارند، و تحفه زن روزه دار آن است که گیسش را شانه کنند و جامه اش را بخور بدارند.

سیّد بن طاووس رحمه الله روایت کرده است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم در وقت بخور کردن، این دعا را می خواندند: «اَلحَمْدُ للَّهِ ِ الَّذِی بِنِعْمَتِهِ تَتِمُّ الصّالِحاتِ، اَللَّهُمَّ طَیِّبْ عَرَقنا، وَزَکِّ رَوایِحَنا،