کتابخانه بالقرآن

دانستنیهای پیامبر اکرم حضرت محمّد صلی الله علیه و آله و سلم صفحه 271

صفحه 271

مردی از آنها به نام «اساف» بن بغی، با زنی به نام «تائله» دختر وائل در خانه کعبه زنا کرد و خداوند آن دو را به جرم این بی احترامی و گناه

به صورت دو قطعه سنگ مسخ فرمود، و مردم مکه برای عبرت دیگران آن دو صورت سنگی را در نزدیکی کعبه گذارده بودند، ومردم آن دو را تماشا میکردند … و در اثر طول زمان و گذشت روزگار تدریجا آن دو صورت به همان نامهای «اساف» و «تائله» مورد پرستش گروههائی از قبائل خزاعه درآمدند، به شرحی که در تاریخ مذکور است. باری وضع ستمکاری و فساد به وسیله قبیله جرهم در مکه گسترش یافت تا اینکه قبیله خزاعه - که از همان قبائل مهاجر یمن بودند و پس از مهاجرت از یمن در همان نزدیکی مکه در جائی که اکنون به نام «مر الظهران» است سکنی گزیده بودند، آماده جنگ با قبیله جرهم و نجات مردم و تطهیر آن شهر از ظلم و فساد آنها شدند، و پس از جنگی که میان آنها واقع شد قبیله خزاعه، جرهمیان را شکست داده و از آن شهر بیرون کردند … و به شرحی که پیش از این در داستان ذبح عبدالله و نذر عبدالمطلب بیان داشتیم آخرین کسی که از قبیله جرهم در مکه حکومت داشت و در جنگ با خزاعه شکست خورد «عمرو بن حارث بن مضاض جرهمی» بود که چون دید نمی تواند در برابر خزاعه مقاومت کند به منظور حفظ اموال کعبه به درون خانه کعبه رفت و جواهرات و هدایای نفیسی را که برای کعبه آورده بودند واز آن جمله دو آهوی طلائی و مقداری شمشیر و زره و غیره بود همه را بیرون آورده و در چاه زمزم ریخت، و آن چاه را پر کرده و با خاک یکسان نمود، و به

گفته برخی حجر الاسود را نیز از جای خود کنده و به همراه آن جواهرات در چاه زمزم انداخت، و سپس قبیله خود را برداشته و به یمن رفت و بقیه عمر خود را با تاسف بسیار در یمن سپری کرد … و از اشعار همین عمرو بن حارث جرهمی است که در تاسف خود نسبت به گذشته و نعمت از دست رفته اش گوید:

و کنا ولاه البیت من بعد نابت نطوف بذاک البیت و الخیر ظاهر و نحن ولینا البیت من بعد نابت بعز فما یحظی لدینا المکاثر

تا آنکه گوید:

و صرنا احادیثا و کنا بغبطه بذلک عفتنا السنون الغوابر فسحت دموع العین تبکی لبلده بها حرم امن و فیها المشاعر و تبکی لبیت لیس یؤذی حمامه یظل به امنا و فیه العصافر

و اشعار زیر هم از او است که قبیله خزاعه را مخاطب ساخته گوید:

یا ایها الناس سیروا ان قصرکم

ان تصبحوا ذات یوم لا تسیرونا

حثوا المطی و ارخوا من ازمتها