دائره المعارف طهور: ادب و اخلاق صفحه 1076

من_اب_ع

مرتضی مطهری- آشنایی با قرآن 5- صفحه 29-27

شیخ صدوق- امالی- صفحه 384- المجلس الحادی و الستون- حدیث 2

محمدباقر مجلسی- بحار الانوار- جلد 22- صفحه 107- باب 37- حدیث 67

مرتضی مطهری- فلسفه اخلاق- صفحه 40

متقی هندی- کنز العمال- جلد 3- صفحه 3

کلی__د واژه ه__ا

اسلام اخلاق خوش اخلاقی داستان اخلاقی دنیا آخرت

نماز، محبت اهل بیت و اخلاق نیکو عوامل سنگینی میزان اعمال

جایگاه حسن خلق در اسلام

حسن خلق دو معنا دارد: معنای عام و معنای خاص. حسن خلق به معنای عام عبارت است از مجموعه خصلت های پسندیده ای که لازم است انسان روح خود را به آنها بیاراید. حسن خلق به معنای خاص عبارت است از خوشرویی، خوشرفتاری، حسن معاشرت و برخورد پسندیده با دیگران. امام صادق (ع) در بیان حسن خلق به معنای خاص فرمود: «تلین جانبک و تطیب کلامک و تلقی اخاک ببشر حسن؛ حسن خلق آن است که برخوردت را نرم کنی و سخنت را پاکیزه سازی و برادرت را با خوشرویی دیدار نمایی». در کتاب های اخلاق و روایات اسلامی هر جا سخن از حسن خلق است، اغلب مراد، همین معنای دوم است. حسن خلق یا خوش اخلاقی یکی از اصول مهم اخلاقی است. خوش اخلاقی در مسائل تربیتی چنان مؤثر و سازنده و دارای نقش استثنایی است که پیوسته در متون دینی قرآن و روایات مورد تأکید قرار گرفته است.

قرآن کریم شخصیت پیامبر خدا (ص) را به دلیل اخلاق نیکویش می ستاید و در سوره قلم، آیه 4 می فرماید: «انک لعلی خلق عظیم؛ تو، ای پیامبر، اخلاقی بس نیکو داری». حسن خلق مؤمن نشانگر عمق ایمان اوست. پیامبر اسلام فرمود: «تقوا و حسن خلق سبب بهشت رفتن بیشتر افراد امت من خواهد بود» و نیز فرمود: «پاداش کسی که اخلاق نیکو دارد، همانند پاداش روزه دار نمازخوان است».