دائره المعارف طهور: ادب و اخلاق صفحه 2223

من_اب_ع

آیت الله شهید عبدالحسین دستغیب- 82 پرسش- از صفحه 162 تا 164

کلی__د واژه ه__ا

حسد، یکی از گناهان کبیره

از گناهانی که در نصوص معتبره بر آن وعده عذاب داده شده است، حسد است. شخص حسود نمی تواند نعمتی را به دیگری ببیند و دوست دارد و آرزو می کند که از او گرفته شود.

صاحب شرایع می فرماید: حسد و دشمنی با مومن گناه است و ظاهر کردن آن با عدالت منافات دارد، یعنی گناه کبیره است.

و شهید ثانی هم در مسالک فرموده که حسد و دشمنی با مومن نزد تمام فقها حرام است و وعده عذاب بر هردو در روایات بسیار رسیده، و هر دو از گناهان کبیره می باشد، پس منافی با عدالت است. و اینکه اظهار حسد و بغض را منافی با عدالت دانسته اند، نه برای این است که حسد و بغض قلبی حرام نیست و تنها اظهار آن حرام است، بلکه برای آن است که تا آنها را آشکار نکند، نمی توان نفی عدالت از او کرد چون امر قلبی است و طریق اثباتش اظهار او است، هر چند بدون اظهار همان حسد و بغض حرام است. ( پایان فرمایش شهید).

روایات در باره حسد زیاد و در اینجا به پاره ای از آن ها اشاره می شود:

حسد چون آتش، ایمان را می خورد:

حضرت باقر علیه السلام می فرماید: «مرد هرگونه ( سخن) شتاب زدگی از خود هنگام خشم نشان می دهد و خود را کافر می کند و به راستی حسد است که ایمان را می خورد چنانچه آتش هیزم را.»