دائره المعارف طهور: ادب و اخلاق صفحه 2691

به عنوان مثال اگر گناهکار شخص عالمی باشد که مردم به او اقتدا می کنند، پس وقتی در حضور مردم گناه صغیره کند یا به نحوی باشد که مردم بر آن آگاه شوند گناهش بزرگتر می شود، مثلا عالمی که مال شبهه ای بگیرد و عیب دیگران را بازگو کند و...، مردم در این گناهان از او پیروی می کنند، و با آنکه خودش او می میرد شرش پیوسته در جهان می ماند. در روایتی می خوانیم: «أیما عبد من عباد الله سن سنه هدی کان له أجر مثل أجر من عمل بذلک من غیر أن ینقص من أجورهم شیء أیما عبد من عباد الله سن سنه ضلاله کان علیه مثل وزر من فعل ذلک من غیر أن ینقص من أوزارهم شیء؛ هر بنده ای از بندگان خدا که سنتی (راه و روشی) را که موجب هدایت مردم می شود را پایه گذاری کند، برای او پاداشی است به اندازه پاداش کسی که به آن عمل می کند بدون انکه از پاداش آنها چیزی کم شود، هر بنده ای از بندگان خدا که سنتی را که موجب گمراهی مردم می شود، پایه گذاری کند، برای اوست گناهی به اندازه گناه کسانی که به آن سنت عمل می کنند بدون آنکه چیزی از گناه آنها کم شود.»

خدای تعالی می فرماید: «و نکتب ما قدموا و آثارهم؛ و می نویسیم آنچه پیش فرستاده اند و اثرهای ایشان را» (یس/ 12) البته همانگونه که بزه و بار گناهان عالم وقتی از وی پیروی شود مضاعف می گردد، همچنین ثواب وی برای حسنات هنگامی که او را متابعت نمایند چند برابر می شود.