دائره المعارف طهور: ادب و اخلاق صفحه 2816

امیر مؤمنان (ع) می فرمایند: «إن من عزائم الله فی الذکر الحکیم التی علیها یثیب و یعاقب و لها یرضی و یسخط أنه لا ینفع عبدا و إن أجهد نفسه و أخلص فعله أن یخرج من الدنیا لاقیا ربه بخصله من هذه الخصال لم یتب منها أن یشرک بالله فیما افترض علیه من عبادته أو یشفی غیظه بهلاک نفس أو یعر بأمر فعله غیره أو یستنجح حاجه إلی الناس بإظهار بدعه فی دینه أو یلقی الناس بوجهین أو یمشی فیهم بلسانین؛ از واجبات قطعی خدا در قرآن حکیم که بر آن پاداش و کیفر می دهد، و به خاطر آن خشنود شده یا خشم می گیرد، این است که اگر انسان یکی از صفات ناپسند را داشته و بدون توبه خدا را ملاقات کند، هر چند خود را به زحمت اندازد، یا عملش را خالص گرداند فایده ای نخواهد داشت. و آن صفات ناپسند اینکه: شریکی برای خداوند در عبادات واجب برگزیند، یا خشم خویش را با کشتن بی گناهی فرو ننشاند، یا بر بی گناهی به خاطر کاری که دیگری انجام داده عیب جویی کند، یا به خاطر حاجتی که به مردم دارد بدعتی در دین خدا بگذارد، یا با مردم به دو چهره ملاقات کند، و یا در میان آنان با دو زبان سخن بگوید.»

من_اب_ع

سید محمدحسین طباطبایی- ترجمه المیزان- ج 4 صفحه 584- 590

محمد محمدی ری شهری- میزان الحکمه- ج4

میرزا جواد ملکی تبریزی- ترجمه أسرارالصلاه- صفحه 65-68

کلی__د واژه ه__ا

گناه آمرزش خدا انسان شرک احادیث قرآن رحمت الهی ایمان

گناهان کبیره از دیدگاه روایات