دائره المعارف طهور: ادب و اخلاق صفحه 3092

اما محاربه با اولیای خدا، ظاهر آن مطلق دوستان خدا است. یعنی هرکس در مقام دشمنی و ستیزه با یکی از دوستان خدا باشد، مرتکب کبیره شده است. و چون آل محمد صلی الله علیه و آله در راس تمام دوستان خدایند، پس محاربه و دشمنی با ایشان، اشد مراتب کفر است.

حضر صادق علیه السلام می فرماید: «روز قیامت منادی ندا می کند: کجایند کسانی که متعرض و مزاحم دوستان من شدند؟ پس مردمی برخیزند که چهره ایشان گوشت ندارد. گفته می شود. ایشان کسانی هستند که مومنین را آزردند و در برابر ایشان ایستادند و با آنها دشمنی ورزیدند و در دینشان سخت گرفتند. پس امر می شود که ایشان را به دوزخ برند.»

پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «در شب معراج، از جمله وحی های خداوند به من این بود که هرکس دو ستی از دوستان مرا خوار کند، هر آینه به نبرد با من کمین گرفته است. و هرکس با من بجنگد، من با او می جنگم. گفتم پروردگارا، این دوست تو کیست؟ من دانستم که هرکس با تو بجنگد با او می جنگی. فرمود: آن است که از او پیمان گرفتم بر دوستی و پیروی از تو و از وصی تو (علی علیه السلام) و از ذریه و نژاد تو وصی تو (یعنی ائمه اثنی عشر علیهم السلام).

من_اب_ع

شهید عبدالحسین دستغیب- گناهان کبیره(باب اول)- از صفحه 253 تا 257

کلی__د واژه ه__ا

تولی تبری گناه کبیره اهل بیت (ع) ولایت

اصرار بر گناه یکی از گناهان کبیره