دائره المعارف طهور: ادب و اخلاق صفحه 3134

بدعت یعنی تغییر حکم الهی:

بنابراین، خلاصه معنی بدعت، تغییر دادن دین الهی و به رأی و عقل ناقص خود چیزی بر آن افزودن یا کم کردن است، چه در اصول و چه در فروع.

حضرت صادق علیه السلام می فرماید: «حلال محمد صلی الله علیه وآله همیشه حلال است تا روز قیامت، و حرام او همیشه تا روز قیامت حرام است. جز او پیغمبر دیگری نباشد و جز او نیاید ( تا روز قیامت)».

و علی علیه السلام می فرماید: «کسی نیست که بدعتی نهد جز اینکه سنتی را با آن از میان می برد.»

و نیز حضرت صادق علیه السلام می فرماید: «کسی که مردم را به خودش بخواند و حال آنکه در بین ایشان از او داناتری است، پس او بدعت گذارنده گمراه کننده است.»

من_اب_ع

شهید عبدالحسین دستغیب- گناهان کبیره(باب اول)- صفحه 337 تا 341

کلی__د واژه ه__ا

بدعت گناه کبیره عذاب

گناه کبیره حکم کردن به ناحق

یکی دیگر از گناهان کبیره حکم کردن برخلاف آنچه خدا فرموده است، و در بزرگی این گناه کافی است که خداوند چنین کسانی را کافر و ظالم و فاسق خوانده و در آخر آیه 44، 45 و 47 از سوره مائده می فرماید: «و کسانی که به آنچه خداوند فرستاده حکم نکنند، پس ایشان کافرانند، آنان ستمگرانند، آنان فاسقانند.» و با این جملات، کفر و ستم و گناه را بر ایشان تثبیت می فرماید.

در تفسیر المیزان می گوید: این سه آیه که درباره کسانی که به آنچه خدا فرستاده حکم نکنند، نازل شده و فرموده «آنان همان کافران، ستمگران و فاسقانند، آیات مطلقی است که اختصاص به قبیله و گروه خاصی ندارد گرچه اینجا بر اهل کتاب ( یهود و نصارا) منطبق شده است. مفسرین در معنی «کفر کسی که به آنچه خدا فرستاده حکم نکند»، اختلاف کرده اند. قاضی که قضاوتش به غیر ما انزل الله است و حاکمی که بر خلاف ما انزل الله حکم می کند و بدعت گذاری که دنبال قوانین غیرالهی می رود حکمشان چیست؟