محرمات اسلام: (مجموعه ای از معارف اسلامی اعتقادی - فقهی - اخلاقی - تاریخی - اقتصادی) صفحه 314

1- التملّق قال فی مجمع البحرین: المَلَق محرّکهً: الودّ و اللطف، و أن یعطی فی اللسان ما لیس فی القلب. مکارم الأخلاق عن النبیّ صلی الله علیه وآله إنّه نهی عن المدح و قال: أحثوا فی وجوه المدّاحین التراب. (مکارم الأخلاق 428) و قال صلی الله علیه وآله: من مدح سلطاناً جائراً و احتفّ به و تضعضع له طماً فیه کان قرینه فی النار. (المصدر) و قال علیّ علیه السلام: الثناء بأکثر من الإستحقاق ملق و التقصیر عن الإستحقاق عیّ أوحسد. و قال علیه السلام: ربّ مفتون بحسن القول فیه. (مستدرک السفینه ج 9/343)

2- و فی نهج البلاغه: مدحه(علیه السلام) قوم فی وجهه، فقال: أللّهم إنک أعلم بی من نفسی و أنا أعلم بنفسی منهم أللّهم اجعلنا خیراً ممّا یظنون و اغفرلنا مالا یعلمون. (المصدر ص 344)

خوی های ایمانی نیست.» [و مؤمن اهل تملق نمی باشد]

و فرمود: «تعریف و احترام بیش از حد استحقاق، تملّق است، و کوتاهی در ادای احترام یا از زبونی و ناتوانی است و یا از حسد انسان است.»

و فرمود: «مؤمن جز در طلب علم تملّق نمی گوید.»

حسد

در روایات معصومین علیهم السلام از حسد فراوان مذمت شده و صفت حسد از صفاتی است که حضرت آدم ابوالبشر علیه السلام را گرفتار نمود و سبب سقوط او از جوار رحمت الهی گردید.

صفت زشت حسد از صفاتی است که علما بیشتر گرفتار آن خواهند بود. از این رو به خدا

-1