محرمات اسلام: (مجموعه ای از معارف اسلامی اعتقادی - فقهی - اخلاقی - تاریخی - اقتصادی) صفحه 55

1- و قال علیه السلام: إعلموا رحمکم اللّه أنّکم فی زمانٍ القائل فیه بالحقّ قلیل، و اللسان عن الصدق کلیل، و اللازم للحقّ ذلیل، أهله معتکفون علی العصیان، مصطلحون علی الإدهان. (المصدر ص 933 الخطبه)

2- و قال علیه السلام: إنّ اللّه تعالی ذکره لم یرض من أولیاءه أن یعصی فی الأرض و هم سکوت مذعنون لایأمرون بمعروف و لاینهون عن منکر. (الکنی و الالقاب ج 1/316)

3- و فی الکافی: أوحی اللّه تعالی إلی شعیب النبیّ صلی الله علیه وآله: «إنّی معذّب من قومک مأه ألفٍ، أربعین ألفاً من شرارهم و ستیّن ألفاً من خیارهم. فقال(علیه السلام): یا ربّ هؤلاء الأشرار فما بال الأخیار؟! فأوحی اللّه عزّوجلّ إلیه: داهنوا أهل المعاصی ولم یغضبوا لغضبی. (الکافی ج 5/56)

[یعنی عمل حرام] و ترک واجب حرام است، بلکه واجب است که مؤمن قلباً از انجام گناه و ترک واجب منزجر باشد و این دو واجب غیر از وجوب امر به معروف و نهی از منکر است و هیچ شرطی نیز ندارد، بلکه به طور کلی مؤمن باید همیشه از انجام گناه و ترک واجب کراهت داشته باشد.

از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمود: «مؤمن را همین اندازه عزّت کافی است که چون منکر و عمل حرامی را مشاهده می کند خداوند از قلب و باطن او بیابد که از آن کراهت و انکار دارد.»

امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید: «کسی که منکر و حرامی را مشاهده کند و با قلب و دست و زبان خود آن را انکار نکند و نهی ننماید، در حقیقت، مرده ای است که بین زنده ها حرکت می کند.»

رسول خداصلی الله علیه فرمود: «کسی که حرامی را مشاهده کند و از آن کراهت داشته باشد مانند این است که از آن دوری نموده و غایب باشد، و کسی که در حضور او حرامی انجام شود و به انجام آن حرام راضی شود مانند آن است که او آن حرام را انجام داده باشد.»

عبدالسلام هروی گوید: به حضرت رضاعلیه السلام گفتم: چه می فرمایید در باره حدیثی که از

-1

-2

-3

-4