اخلاق خوبان صفحه 168

خار او سرمایه گل ها بُوَد اِنَّه المنّان فِی کَشْفِ الغظاء (1)

از این رو، چنین مردمی پیوسته به ادب زانو زده و چون حلقه بگوشان، گوش به فرمانند.

دست ادب بر میان حلقه فرمان بگوش (2)و فرمود:

«یٰا داود مَنٰ وَثِقَ بِحَبِیبٍ اعْتَمَدَ عَلَیْه»

ای داود! آنکه بر محبوب خود اعتماد دارد بر او نیز تکیه می کند.

باری، هیچ امکان ندارد که کسی عاشق و دوستدار خداوند باشد اما بر او اتکال و توکل نکند.

نیست کسبی از توکل خوبتر (3)«وَ عَلَی اللّٰهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ» (4)

مؤمنان هرگز رختِ اندیشه را به هر سوی نمی کشند، بل از همه چیز قطعِ التفات نموده و آنگاه بر خداوند تکیه می کنند. هرکس به کعبه طلبت رو نهد نخست از کل کائنات کند قطع التفات (5)

چون می دانند جز خداوند هیچکس قفل گشا نیست. کار تو جز خدای نگشاید به خدای ار ز خلق هیچ آید (6)

1- 1) شمس تبریزی.
2- 2) ملا هادی سبزواری.
3- 3) مثنوی معنوی، دفتر اول، بیت 916.
4- 4) توبه / 51.
5- 5) سنایی.
6- 6) امام خمینی رحمه الله