اخلاق خوبان صفحه 188

پس، مباد فریب رنگ و نیرنگ ها خورده و با کلمات دهن پرکنِ مجلات و مکتوبات داخلی و خارخجخی خود را ببازید و از این دستگیره های هدایت دست کشیده، و خدای ناکرده به جای این دو، هوس و خواهش دل را حاکم کنید.

خواستِ دل

یک سخنی که، به اسف، به صورت فرهنگ حاکم شده است این است که هرکسی در انجام هر کاری، دل و خواست خود را بهانه می کند، و می گوید: دلم می خواهد. چنین دلی، به خداوند سوگند گِل است، و با اشاره ای از هم پاشیده و فرو خواهد ریخت.

تنها دلی که دل است و می ماند و حریم و حرم خداوند می شود آن دلی است که قربانی حق شود. و چنان محو او باشد، که از خود بی خود، و همه «او» شود. و تا انسان به این منزلت راه نیابد، از دربار رحمت و عنایت حق مسافت ها فاصله دارد. آن یکی آمد درِ یاری بزد