اخلاق خوبان صفحه 36

و این، اقتضای آغاز دوستی است.

کسی که با کسی طرح دوستی می اندازد، از همان روز نخست همه چیز ار در کف او نمی نهد، بلکه نخست چیزهایی ناچیز، او را پیش کِش می کند، و از این راه میزان دوستی و ارادت و امانت و صداقت متقابل وی را نیز محک می زند، و اگر یافت که وی لایق دوستی است آنگاه برای ابد آنچه دارد، بی دریغ، نثارش می کند.

و خداوند نیز در این دنیا با بخشش نعمت های فراوان خویش، دست دوستی خویش را دراز می نماید، اما او بصیر است و سمیع، و پیوسته نظارت می کند که انسان چگونه رفتار خواهد نمود، و اگر در شیوه رفتار و اعمال وی نشان از دوستی و صدق دید برای همیشه او را به ضیافت خود می خواند، وگرنه برای همیشه از آنهمه رحمت، محروم می نماید.

و البته، دور از رحمت بودن عین زحمت است، که به صورت جحیم و نار جلوه گر خواهد شد.

بنابراین، نار و آتش، مأوا و مثوای کسانی است که دست از دوستی خداوند کشیده اند و خداوند نیز از دوستی ایشان دست برداشته است.

متکبران

از شمار کسانی که خداوند رشته دوستی را با ایشان گسسته است «متکبران» می باشند.

«إِنَّ اللّٰهَ لاٰ یُحِبُّ مَنْ کٰانَ مُخْتٰالاً فَخُوراً» (1)

خداوند متکبران را دوست نمی دارد.

چرا که کبر، هرگز، شایسته آدمی نیست.