اخلاق خوبان صفحه 77

محبان محبوب

اشاره

در فصلی که درختان به ثمر می نشینند، و هر درخت، ثمری خاص به بار می آورد، درختانی نیز به چشم می آیند که از ثمرات گونه گون برخوردارند.

این درختان محدود و معدود، در آغاز همانند درختان دیگر بوده اند، ولی باغبان، جوانه ای نحیف، نزار، و ناتوان و تُرد را از درختی دیگر گرفت و بر تنه آن درخت جای داد، و چندان نپایید که جوانه ساقه شد، و ساقه شاخه گردید، و به بار نشست. حال آنکه تا جوانه بود، نه تنها از آن امید ثمر نمی رفت، بل بیم خشکیده شدن و از دست شدن نیز در میان بود. اما این بیم مجای خود را به امید داد، و جوانه ای تُرد به شاخته ای سخت و خشن بدل یافت، و این نبود جز با همت و آگاهی باغبان، که خوب می دانست که تنها با این عمل که آن را پیوند نام می دهند، جوانه ای، شاخه و شاخساری پر سود و ثمر می شود.

البته پیوند، آداب و اصول خود را دارد، و جز باغبان دانا و پرمهارت کسی از آن آگاهی نداشته و ندارد. چراکه جز وی هیچکس نمی داند و نمی فهمد