- هوالحق 1
- اشاره 9
- نسیم 10
- احوال آدمی 10
- شکوفایی 11
- افتادگی 15
- حرف باء 16
- خصال الهی 18
- اشاره 20
- اصیل ترین سئوال 25
- راه رهایی 26
- پرهیز 29
- زیادت نیکو 29
- اشاره 32
- متکبران 36
- تعلق 37
- تواضع ممدوح 41
- اشاره 56
- قرآن کریم 57
- قیامت 58
- همنشین سوء 58
- قابل تامل 62
- خوبان 64
- کعبه دل 66
- جاذبه حجاز 66
- اشاره 66
- نورِ خرد 68
- اشاره 77
- اعتبار انسان 79
- واژه های قرآن 79
- بندگی خداوند 79
- مسجد 79
- فُضیل 84
- اشاره 86
- درس شیطان 87
- نصیحت های شیطان 90
- اشاره 95
- درس خشوع 98
- اشاره 111
- غایت خلقت 111
- رذیلت ها 114
- نوعی دیگر از خشوع 116
- اشاره 120
- میزان اعتبار 122
- اشاره 132
- بازگشت ساحران 136
- اشاره 146
- سلیمان 147
- ثمر عاقبت 148
- دورنگری 149
- مرتبت دنیا 151
- اوج فضیلت 152
- انگیزه معرفت 154
- مروارید وجود 154
- طهارت از حقارت 155
- شاهبار سپید 155
- تفاوت دو فرهنگ 156
- اشاره 160
- مزرعه های سبز 161
- خاک انبیا 161
- قبول معشوق 162
- رضا و تسلیم 167
- توبه کارساز 169
- اشاره 172
- هلاکت 174
- گناه مایه هلاک 174
- تیرگی 175
- بیماری دل 175
- ندامت 176
- مرگ دل 176
- انتشار نور 176
- احیاء دل 177
- عزیزترین 178
- اشاره 182
- راز سکوت 183
- راه های هدایت 183
- مایه گمراهی 186
- طریق رسیدن 187
- خواستِ دل 188
- اشاره 193
- چشم پوشی 197
- اشاره 200
- خصیصه انبیاء 201
- قلیان ماندگار 205
- اشاره 208
- حق استادی 215
- دست متواضع 215
تا فلک کرد فتنه انگیزی کس چنین فتنه ای ندارد یاد (1)
اعتبار انسان
و اساساً، ارزش و اعتبار انسان جز در پیوند با خداوند نخواهد بود. و جز از این راه به حرمت و قداست و ارج و سربلندی دست نمی یابد.
همچنانکه حرف «باء» با اتصال به واژه اللّٰه حرمت و طهارت یافت، تا جایی که دست بی طهارت بر آن نهادن حرام و مایه عقاب است، حال آنکه پیش از اتصال، پای آلوده را نیز بر آن نهادن، خطا و خلافی در پی نداشت، و نه مستلزم عقاب و عقوبتی بود.
واژه های قرآن
البته حرف «باء» تنها با اتصال به نام خداوند این قدر و منزلت را نمی یابد، بل به هر واژه ای که به خداوند مربوط و منتسب است، همچون دیگر واژه های قرآنی، اگر اتصال یابد، نیز اینگونه است.
همچنانکه آدمیان نیز با وصل و اتصال و پیوند به آنچه با خداوند به گونه ای مربوط است، حرمت و اعتبار می یابند، و نیز پاکی و طهارت را نصیب می برند.
مسجد
و مسجد از شمار اموری است که با خداوند مربوط است، و به وی منسوب می گردد. و از این رو مایه طهارت و قدس، و پاکی و پاکیزگی است. زیرا جایگاهی است که آدمی سر به بندگی می ساید، و از خود و خودیت و منیت که عین آلودگی و ناپاکی است، طاهر و پاک می شود.
بندگی خداوند
1- 1) کمال الدین حسین خوارزمی.